W 1983 roku jeden człowiek miał 10 minut, aby zdecydować o losie świata.

 

History Nerd

@_HistoryNerd

In 1983, one man had 10 minutes to decide the fate of the world. Stanislav Petrov sat at his console as alarms blared: 5 U.S. nuclear missiles were "en route" to Russia. He had two choices: launch a counterstrike or trust his gut. What he did next saved humanity. Here's how...

W 1983 roku jeden człowiek miał 10 minut, aby zdecydować o losie świata. Stanisław Pietrow siedział przy konsoli, gdy rozległ się dźwięk alarmu: 5 amerykańskich rakiet nuklearnych „leci” w kierunku Rosji. Miał dwa wyjścia: przeprowadzić kontratak albo zaufać swojej intuicji. To, co zrobił później, uratowało ludzkość. Oto jak...

W latach 80. Związek Radziecki wprowadził satelitarny system wczesnego ostrzegania, mający na celu wykrywanie wystrzeliwanych przez USA rakiet. Choć technologia ta stanowiła znaczący krok naprzód, była daleka od doskonałości — fakt ten miał stać się boleśnie oczywisty.

Pietrow stacjonował w Sierpuchowie-15, radzieckim centrum dowodzenia wczesnym ostrzeganiem pod Moskwą. Jego zadaniem było monitorowanie danych satelitarnych i powiadamianie przełożonych o wszelkich zbliżających się wystrzeleniach rakiet przez Stany Zjednoczone. O 12:15 w nocy rozległ się dźwięk alarmu.

System poinformował, że ze Stanów Zjednoczonych wystrzelono międzykontynentalny pocisk balistyczny (ICBM), który zmierzał prosto w kierunku Związku Radzieckiego. Chwilę później system wykrył cztery kolejne pociski. Komputer uznał poziom zagrożenia za wysoki. https://x.com/i/status/1910861600086540569


Protokół stanowił, że Pietrow miał natychmiast powiadomić o ataku, co mogłoby wywołać odwetowy atak. W przypadku wzajemnego, gwarantowanego zniszczenia, zagrożone były miliony — jeśli nie miliardy — istnień ludzkich. Stając w obliczu ogromnej presji, Pietrow podjął decyzję, która zmieniła bieg historii: postanowił zaufać swojej intuicji, a nie maszynie.

Pietrow uważał, że gdyby Stany Zjednoczone miały przeprowadzić atak nuklearny, wymagałby on użycia setek pocisków, a nie tylko pięciu.

https://x.com/i/status/1910861604427538867

Ponadto nowy system wczesnego ostrzegania nie został przetestowany i był podatny na błędy. Uznał to za fałszywy alarm i postanowił nie zgłaszać „ataku”. Decyzja Pietrowa nie zakończyła kryzysu.

https://x.com/i/status/1910861606419935560

Przez 25 męczących minut on i jego zespół czekali na potwierdzenie, że nie wylądował żaden pocisk. Każda mijająca sekunda bez eksplozji utwierdzała Pietrowa w przekonaniu, że podjął słuszną decyzję. Z czasem okazało się, że ostrzeżenia były fałszywe.

Alerty były spowodowane odbiciem światła słonecznego od chmur znajdujących się na dużych wysokościach, co satelita błędnie zinterpretował jako wystrzelenie rakiety. Decyzja Pietrowa nigdy nie została oficjalnie uczczona przez władze radzieckie.

W rzeczywistości otrzymał naganę za to, że nie udokumentował incydentu w swoim dzienniku pokładowym. Armia radziecka po cichu zamieciła wydarzenie pod dywan, aby nie ujawnić luk w systemie wczesnego ostrzegania. Przez lata świat nie zdawał sobie sprawy, jak blisko katastrofy był. Dopiero w 1998 r., kiedy emerytowany radziecki dowódca opublikował swoje wspomnienia, działania Pietrowa ujrzały światło dzienne.

Jego historia zyskała z czasem międzynarodowe uznanie, a on sam został uhonorowany takimi nagrodami, jak Pokojowa Nagroda Drezdeńska i Nagroda Stowarzyszenia Obywateli Świata.

Gdyby Pietrow poinformował, że atak jest prawdziwy, Związek Radziecki przeprowadziłby kontratak. Stany Zjednoczone odpowiedziałyby, prowadząc do wojny nuklearnej na pełną skalę. Szacuje się, że taki konflikt mógłby spowodować śmierć setek milionów osób w ciągu kilku godzin.

Otrzymaj więcej historycznych dokumentów, danych i historii bezpośrednio na swój adres e-mail: Subskrybuj History Nerd za 0 USD i dołącz do ponad 2500 osób ↓

History Nerd