MUZYKA Z GŁĘBI JEZIOR I SNÓW
MUSIC FROM THE DEAPTH OF THE LAKES AND DREAMS.
MUSIC FROM THE DEAPTH OF THE LAKES AND DREAMS.
KŪLGRINDA - tajna droga Prusów
Kiedy zapuścimy się w leśne ostępy albo bagniska dawnych Prus i Litwy mamy szansę odkryć tajną, niewidzialną drogę. Ukryta pod poziomem wody, pośród sitowia lub zanurzona w bagnach, służyła wyłącznie tym, którzy ją stworzyli. Budowniczymi tych tajnych podwodnych traktów byli pradawni Prusowie, Jaćwingowie i Litwini. Służyły do obrony leśnych osad przed wrogami, przede wszystkim Krzyżakami. Budowano je w zimie, układając na zamarzniętym lodzie sterty kamieni, ziemi albo drewna. Kiedy na wiosnę lody topniały zgromadzony przez zimę budulec zapadał się pod wodę i osiadał na dnie. Ich konstrukcję wzmacniano drewnianymi słupami. Zabieg powtarzano każdej zimy, aż niewidzialny dla wroga, podwodny wał połączył brzegi bagniska lub jeziora. Podwodne drogi zapewniały bezpieczny skrót między wioskami, wzgórzami i leśnymi fortyfikacjami.
Na obszarze dawnych Prus, Litwy i Białorusi zachowało się ponad 30 takich duktów. Najdłuższy i najbardziej znany, zatopiony jest w bagnie Sietuva pomiędzy jeziorami Lūkštas i Paršežeris na Żmudzi. Wiek najstarszego, odnalezionego opodal Kernave (wpisany na listę UNESCO kompleks archeologiczny, zwany Litewską Troją), oceniany jest na ponad półtora tysiąca lat.
Te co przetrwały do dziś, są atrakcją turystyczną, przyciągającą chętnych do przekraczania wpław głębokich jezior i bagnisk.
Budowano je na trzy sposoby. Stworzona z ziemi i żwiru to Żemgrinda, a ta z drewna to Medgrinda. Najtrwalszymi jednak okazały się kamienne K Kūlgrindy.
Kiedy zapuścimy się w leśne ostępy albo bagniska dawnych Prus i Litwy mamy szansę odkryć tajną, niewidzialną drogę. Ukryta pod poziomem wody, pośród sitowia lub zanurzona w bagnach, służyła wyłącznie tym, którzy ją stworzyli. Budowniczymi tych tajnych podwodnych traktów byli pradawni Prusowie, Jaćwingowie i Litwini. Służyły do obrony leśnych osad przed wrogami, przede wszystkim Krzyżakami. Budowano je w zimie, układając na zamarzniętym lodzie sterty kamieni, ziemi albo drewna. Kiedy na wiosnę lody topniały zgromadzony przez zimę budulec zapadał się pod wodę i osiadał na dnie. Ich konstrukcję wzmacniano drewnianymi słupami. Zabieg powtarzano każdej zimy, aż niewidzialny dla wroga, podwodny wał połączył brzegi bagniska lub jeziora. Podwodne drogi zapewniały bezpieczny skrót między wioskami, wzgórzami i leśnymi fortyfikacjami.
Na obszarze dawnych Prus, Litwy i Białorusi zachowało się ponad 30 takich duktów. Najdłuższy i najbardziej znany, zatopiony jest w bagnie Sietuva pomiędzy jeziorami Lūkštas i Paršežeris na Żmudzi. Wiek najstarszego, odnalezionego opodal Kernave (wpisany na listę UNESCO kompleks archeologiczny, zwany Litewską Troją), oceniany jest na ponad półtora tysiąca lat.
Te co przetrwały do dziś, są atrakcją turystyczną, przyciągającą chętnych do przekraczania wpław głębokich jezior i bagnisk.
Budowano je na trzy sposoby. Stworzona z ziemi i żwiru to Żemgrinda, a ta z drewna to Medgrinda. Najtrwalszymi jednak okazały się kamienne K Kūlgrindy.
Kūlgrinda, to także przepiękna kompozycja instrumentalna, której autorem jest Krzysztof Kowalewski. Dziękujemy za inspirację Piotr Wārnis Klamann-Lazarewicz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz