47 lat temu, 18 stycznia 1978 roku w Palo Alto zmarł 92-letni generał Władimir Konstantynowicz Witkowski – rosyjski oficer, aktywny działacz „białej” emigracji, dowódca elitarnej białogwardyjskiej Dywizji Drozdowskiej, uczestnik Wielkiej Wojny oraz Wojny Domowej w Rosji.
Urodził się 3 maja 1885 roku w rodzinie generała Konstantina Witkowskiego. W 1903 roku ukończył Pierwszy Korpus Kadetów, a w 1905 roku Pawłowską Szkołę Wojskową. Wówczas w stopniu podporucznika został przydzielony do Lejb-Gwardyjskiego Keksholmskiego Pułku.
W grudniu 1909 roku awansowano go na porucznika, a w połowie kwietnia 1913 roku na sztabskapitana. Podczas Wielkiej Wojny dowodził kompanią oraz batalionem, a przez pewien czas pełnił również obowiązki dowódcy Lejb-Gwardyjskiego Kekscholmskiego Pułku.
W sierpniu 1916 roku został mianowany kapitanem, a już w grudniu tego samego roku awansował na pułkownika. 15 października 1917 roku objął dowództwo nad 199. Kronsztadzkim Pułkiem Piechoty.
Po rewolucji październikowej wstąpił do sformowanej na froncie rumuńskim 1. Samodzielnej Brygady Rosyjskich Ochotników pod dowództwem pułkownika Michaiła Drozdowskiego, z którą wziął udział w słynnym Marszu Jassy-Don. Po dotarciu nad Don wraz z pozostałymi uczestnikami dołączył do Armii Ochotniczej generała Denikina, biorąc następnie udział w II Marszu Kubańskim.
W czerwcu 1918 roku przez pewien czas dowodził batalionem złożonym z wziętych do niewoli czerwonoarmistów w 2. Oficerskim Pułku Strzelców, a po śmierci pułkownika Michaiła Żebraka-Rustanowicza objął dowództwo całego pułku. W grudniu tego samego roku mianowano go dowódcą brygady 3. Dywizji i awansowano na generała-majora.
26 lutego 1919 roku objął dowództwo 3. Dywizji Strzeleckiej generała Drozdowskiego, na czele której wziął udział w słynnej ofensywie SZPR na Moskwę, uczestnicząc w krwawych walkach pod Orłem.
W kwietniu 1920 roku awansowano go na generała-lejtnanta. 17 kwietnia tego roku przeprowadził udany desant Dywizji Drozdowskiej w rejonie wsi Chorły nad Morzem Azowskim, za co w lipcu generał Wrangel odznaczył go Orderem Świętego Mikołaja Cudotwórcy.
W czerwcu 1920 roku przyczynił się do rozbicia korpusu kawaleryjskiego Żłoby, osobiście pojawiając się na najbardziej zagrożonych odcinkach frontu i dowodząc oddziałami pod silnym ogniem karabinowym oraz artyleryjskim. Zdobył wówczas 9 dział, 40 karabinów maszynowych, samochód pancerny oraz wiele innego sprzętu. W sierpniu 1920 roku po rezygnacji generała Słaszczowa został mianowany dowódcą II Korpusu Armijnego.
Po upadku „białego” Krymu i ewakuacji Armii Rosyjskiej generała Wrangla dowodził na Gallipoli 1. Dywizją Piechoty. Pełnił jednocześnie funkcję dowódcy obozu wojskowego oraz zastępcy dowódcy I Korpusu Armijnego generała Kutiepowa. W grudniu 1920 roku z powodu choroby generał Kutiepow przekazał mu dowództwo nad korpusem.
W 1921 roku rozlokował swój oddział w Bułgarii. W 1923 roku przeniósł się do Paryża, gdzie w składzie Rosyjskiego Związku Ogólnowojskowego dowodził I Korpusem Armijnym, który później przekształcono w I (francuski) oddział ROWS.
Na emigracji aktywnie działał w strukturach emigracyjnych, m. in. w związku zrzeszającym weteranów drozdowskich jednostek, a po zabójstwie generała Kutiepowa stanął na czele Towarzystwa Gallipolijczyków.
Po zakończeniu II wojny światowej wyemigrował do USA, gdzie kierował północnoamerykańskim oddziałem ROWS oraz był przedstawicielem Towarzystwa Lejb-Gwardyjskiego Keksholmskiego Pułku w Stanach Zjednoczonych. Tam również opublikował swoją książkę „W walce o Rosję. Wspomnienia”.
Zmarł 18 stycznia 1978 roku w Palo Alto w wieku 92 lat. Został pochowany na serbskim cmentarzu w Colma.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz