5 grudnia 1414 roku w czasie obrad Soboru Powszechnego w Konstancji profesor Akademii Krakowskiej Paweł Włodkowic z Brudzenia herbu "Dołęga" w wygłoszonym przemówieniu potępił krzyżackie metody "nawracania" ludów niechrześcijańskich przy pomocy miecza.
Włodkowic był absolwentem szkoły przy kolegiacie św. Michała w Płocku i tam też zapewne przyjął święcenia kapłańskie. Wraz z Andrzejem Łaskarzem studiował na uniwersytecie w Pradze, gdzie w roku 1389 uzyskał tytuł bakałarza, w roku zaś 1393 tytuł mistrza sztuk wyzwolonych, a w roku 1396 bakałarza prawa kanonicznego. Po studiach uzyskał święcenia i został scholastykiem poznańskim, a w 1400 kanonikiem płockim.
Studia prawnicze kontynuował od około 1403/1404 roku na Uniwersytecie Padewskim, gdzie w 1408 został licencjatem dekretów (prawa kanonicznego). Prawdopodobnie w tym okresie bywał też w kurii rzymskiej, w zastępstwie Piotra z Kobylina, zastępując go w obowiązkach prokuratora króla polskiego. Po powrocie do Polski, ok. roku 1411. Paweł Włodkowic został kustoszem i kanonikiem krakowskim. Wkrótce otrzymał też stopień doktora dekretów w Krakowie.
W roku 1412 jako pełnomocnik księcia Janusza Mazowieckiego, wraz z pełnomocnikiem króla Polski Andrzejem Łaskarzem, którego znał ze studiów w Pradze i Padwie, brał udział w sporze między Polską a zakonem krzyżackim, toczącym się w Budzie przed rozjemcą cesarzem Zygmuntem Luksemburskim. W latach 1414-1415 pełnił funkcje rektora Akademii Krakowskiej.
W latach 1414-1418 trwał sobór w Konstancji. Paweł Włodkowic został na nim członkiem poselstwa polskiego, uczestnicząc w obradach soboru przez cały jego czas. Pozostał w Konstancji wraz z resztą poselstwa również po soborze i wrócił do kraju w maju roku 1418. W trakcie soboru, brał udział w opracowywaniu pism poselstwa polskiego, w szczególności zaś był autorem głównych pism prezentujących stanowisko strony polskiej w sporze z zakonem krzyżackim. Głównymi antagonistami Pawła Włodkowica ze strony krzyżackiej był dominikanin Jan Falkenberg i Jan z Bambergu. Spór został rozstrzygnięty na korzyść strony polskiej przez wyznaczoną przez papieża komisję kardynalską, tuż po zakończeniu soboru.
W swojej argumentacji Włodkowic oparł się na prawie kanonicznym oraz prawie naturalnym, a tezy, których dowodził łączyły teologię i politykę:
"(...) ani Zakon Krzyżacki, ani nikt inny nie ma prawa najeżdżać ludów pogańskich pod pretekstem nawracania. Świat został stworzony dla wszystkich i z tego powodu poganie mają takie samo prawo własności do ziemi, jak chrześcijanie. Żaden władca nie może najeżdżać niechrześcijańskiej ziemi pod pretekstem nawracania, a skoro tak, to nie powinni byli tego czynić również Krzyżacy".
Wystąpienie Włodkowica było nie tylko jednym z największych sukcesów Polski w wojnie wizerunkowej z Zakonem Krzyżackim, ale także wniosło wielki wkład do chrześcijańskiej teorii wojny sprawiedliwej.
W 1418 Paweł Włodkowic został prorektorem Uniwersytetu w Krakowie. Po odnowieniu sporu z krzyżakami przed sądem rozjemczym Zygmunta Luksemburczyka we Wrocławiu, przygotowywał stanowisko prawne strony polskiej. Był obecny przy ogłoszeniu niekorzystnego dla Polski orzeczenia 6 stycznia 1420. Od tego orzeczenia, król Polski odwołał się do papieża Marcina V i wyznaczył Pawła Włodkowica, jako jednego ze swoich ambasadorów. Również tutaj przygotował on stanowisko prawne strony polskiej. W dalszych latach podróżował również na dwór papieski (1424) i do Padwy (1432). Po 1424 został też proboszczem kościoła św. Idziego w Kłodawie. 30 września 1426 r. został powołany przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Wojciecha Jastrzębca do zespołu przygotowującego materiały dla procesu beatyfikacyjnego królowej Jadwigi.
Pod koniec życia Paweł Włodkowic mieszkał w Krakowie w zbudowanym przez siebie domu. Zmarł prawdopodobnie pod koniec 1435 w Krakowie.
Na fot.: Przemówienie Pawła Włodkowica na Soborze w Konstancji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz