22 lutego 1947 r. Sejm Ustawodawczy uchwalił ustawę o amnestii, która skierowana była do żołnierzy i działaczy polskiego podziemia antykomunistycznego . W rzeczywistości był to podstęp komunistów, którego celem było ujawnienie, a następnie aresztowanie ukrywających się członków organizacji konspiracyjnych.
Zgodnie z uchwałą przyjętą przez Sejm 22 lutego 1947 r. ujawniający się żołnierze podziemia mieli zgłaszać się do lokali Państwowej Komisji Amnestyjnej. Tam podawali prawdziwe imię i nazwisko, pseudonim, adres, nazwę oddziału, a także dane jego dowódcy. Składali też broń. Komuniści skrzętnie gromadzili te informacje, by potem wykorzystać je do walki z tymi, którzy pozostali w lasach. Osoby ujęte w ewidencji pozostały na długie lata w sferze zainteresowania resortu bezpieczeństwa.
Podczas amnestii szczególny nacisk został położony na rozpoznanie i ujawnienie kadry kierowniczej siatek konspiracyjnych (przede wszystkim o zasięgu ogólnopolskim) oraz werbowanie funkcjonariuszy UB spośród ujawniających się żołnierzy. Była to wierna kopia metod stosowanych w ZSRR.
Komuniści nie mieli zamiaru dotrzymywać obietnicy i represje dotknęły w dalszej kolejności tych, którzy walki zaprzestali. Przez dwa miesiące amnestii ujawniło się ok. 53 tysięcy żołnierzy podziemia (kolejne 23 tysiące opuściło więzienia). Po 1947 r. w partyzanckich oddziałach pozostało ich zaledwie około 2 tysięcy. Walka z komunistami przestała mieć na jakiś czas charakter masowy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz