Pole semantyczne

Pole semantyczne to suma znaczeń danego znaku językowego, obejmująca jego denotację i konotacje. Do pola semantycznego danego znaku językowego należą te znaki językowe, których kryterialne cechy semantyczne mieszczą się w jego konotacjach.
Przykładowo do pola semantycznego polskiego wyrazu pisać należy wyraz bazgrać, którego cechy kryterialne "niestarannie stawiać znaki" określają jedno z możliwych znaczeń wyrazu pisać.
Pole semantyczne = pole znaczeniowe
Analiza pola semantycznego znajduje zastosowanie także poza lingwistyką ^[1].

Konotacja

W językoznawstwie 

Zdolność pewnych leksemów do otwierania miejsc dla innych leksemów. Np. użycie przymiotnika jest niepełne - trzeba go uzupełnić rzeczownikiem, a przysłówek - czasownikiem. Rzeczownik w mianowniku nie ma właściwości konotacyjnych.

W logice 

Wprowadzone przez J.S.Milla bardziej techniczne określenie zwrotu "znaczenie nazwy". Treść charakterystyczna nazwy N (ogół cech charakterystyczny dla zakresu nazwy N, taki, że przysługuje wszystkim desygnatom tej nazwy i tylko im) stanowi konotację nazwy N (treść językową) wtedy i tylko wtedy, gdy, dowolna osoba O, znająca i stosująca konwencje języka J, do którego należy rozpatrywana nazwa N, poinformowana o tym, że jakiś przedmiot p ma wszystkie cechy zawarte w treści nazwy N, może poprawnie rozstrzygnąć, czy dany przedmiot p jest desygnatem nazwy N. Znaczenie nazwy, najogólniej rzecz biorąc, jest to sposób posługiwania się tą nazwą przez ludzi.

Konotacja - cechy współoznaczane łącznie przez nazwę, tworzące jej treść, sens; (współ)oznaczenie zespołu cech wyrazu, kojarzących się wtórnie z jego gł. znaczeniem; tworzy warstwę skojarzeniową słowa


 Denotacja – zakres danej nazwy (ekstensja), tj. zbiór jej desygnatów, czyli obiektów, o których powiedzenie "To jest N." będzie zdaniem prawdziwym. Denotacją nazwy "kot" jest zbiór wszystkich (przeszłych, obecnych i przyszłych) kotów.