1227: Zabójstwo Leszka Białego
W końcu XII wieku w Polsce trwała walka o seniorat pomiędzy synami Bolesława Krzywoustego, Mieszkiem Starym i Kazimierzem Sprawiedliwym. Walkę wygrał Kazimierz, który sprawował rządy aż do śmierci w 1194 roku. Wtedy to możni krakowscy, nie respektując woli Krzywoustego, wybrali na władcę małego syna Sprawiedliwego — Leszka.
Gdy rozpoczynał rządy, z dawnej jedności w Polsce pozostała jedynie tradycja wspólnego państwa z jedną dynastią rządzącą we wszystkich księstwach oraz świadomość, że Polska jest królestwem. W rzeczywistości każdy z książąt dążył do utworzenia z posiadanych ziem niezależnego państewka. Walki o panowanie w Krakowie toczył Mieszko Stary, po jego śmierci kontynuował je Władysław Laskonogi.
W 1207 r. ważnym sojusznikiem Leszka Białego okazał się papież Innocenty III, który przesłał do Krakowa bullę protekcyjną. W 1227 roku Leszek podjął inicjatywę mającą na celu załagodzenie stosunków z pozostałymi książętami piastowskimi. Na zjeździe zorganizowanym w Gąsawie doszło jednak do tragicznych w skutkach wydarzeń. Przejawiający silne tendencje emancypacyjne władca Pomorza Świętopełk zaatakował uczestników zjazdu w dniu 24 listopada.
Leszek Biały i Henryk Brodaty byli w tym momencie w łaźni. Ciężko ranny Henryk został uratowany przez swego wiernego rycerza, natomiast Leszek, któremu udało się wydostać z łaźni, został zabity, gdy próbował uciec na koniu w kierunku pobliskiego Marcinkowa.
Źródło: Muzeum Historii Polski
Materiał został opublikowany na licencji CC BY 3.0 PL.
Zdjęcie główne: Leszek Biały na zjeździe w Gąsawie na obrazie Jana Matejki / Fot. Wikimedia Commons
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz