1855: Śmierć Adama Mickiewicza
Adam Mickiewicz – działacz polityczny, publicysta, jeden z najsłynniejszych literatów romantyzmu w Polsce, filozof, wieszcz narodowy, tłumacz. Przyszedł na świat 24 grudnia 1798 roku. Uczęszczał do dominikańskiej szkoły powiatowej w Nowogródku. 16 maja 1812 r. zmarł jego ojciec. To tragiczne dla młodego Mickiewicza wydarzenie splotło się z przemarszem wojsk napoleońskich przez Nowogródek. Widok wielkiej armii udającej się na wojnę z jednym z zaborców, Rosją, wywołał falę radości i nadziei w mieście Mickiewicza na koniec niewoli. Jednak kilka miesięcy później armia napoleońska wróciła rozbita i pokonana przez Rosjan.
W 1815 r. Mickiewicz rozpoczął studia na Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim – czołowej uczelni dla ziem Rzeczypospolitej przejętych przez Imperium Rosyjskie. Podjął również naukę w działającym przy uniwersytecie Seminarium Nauczycielskim. W czasie studiów razem z Tomaszem Zanem założył Towarzystwo Filomatyczne, które przekształciło się w spiskową organizację narodowo-patriotyczną. W 1822 r. aktywnie działał w Zgromadzeniu Filaretów. W tymże czasie przeżył swoją pierwszą wielką, tragiczną miłość do Maryli Wereszczakówny. Wybranka jego serca pochodziła z zamożnej szlachty litewskiej, zaś młody Mickiewicz ze szlachty zaściankowej. Rodzice panny mimo ich wzajemnego uczucia jakie do siebie żywili wymogli na niej aby poślubiła hrabiego Puttkamera. Ślady tej niespełnionej miłości można odnaleźć w poezji Mickiewicza m.in. w wierszu “Do M.”.
Po zakończeniu studiów w 1819 r. Mickiewicz rozpoczął pracę jako nauczyciel w Kownie. Za działalność w tajnych młodzieżowych organizacjach konspiracyjnych został skazany na zesłanie w głąb Rosji, gdzie w latach 1824-1827 pracował jako nauczyciel w Petersburgu, Odessie, Moskwie i Krymie. W czasie tym zetknął się ze środowiskiem przyszłych dekabrystów. Mickiewicz podróżował po Europie.
W 1829 r. udał się do Niemiec, a następnie Włoch i Szwajcarii. Kiedy dotarła do niego wiadomość o wybuchu powstania listopadowego, usiłował przedostać się na tereny ogarnięte insurekcją, lecz zamiar ten się nie udał i w ostateczności do roku 1832 pozostał w Dreźnie. Następnie udał się do Paryża, gdzie zaangażował się w działalność środowisk patriotycznych.
W latach 1841-1847 związał się z ruchem mesjanistycznym Andrzeja Towiańskiego i został jego głównym propagatorem oraz przywódcą założonego Koła Sprawy Bożej. Działalność ta została źle odebrana przez władze Collège de France, gdzie Mickiewicz pracował. W czasie Wiosny Ludów – 1848 r. utworzył Legion Polski walczący w służbie Lombardii. W 1851 r. został poddany nadzorowi policyjnemu za prowadzenie działalności propolskiej. Od 1852 r. pracował w Bibliotece Arsenału. W 1855 r. wyjechał do Konstantynopola z zamiarem utworzenia Legionów Polskich. Dzieła, którego się podjął nie dokończył, zmarł nagle w czasie epidemii cholery.
Adam Mickiewicz przeszedł do historii jako znakomity literat. Uznawany jest za jednego z trzech polskich wieszczów narodowych – tuż przy Juliuszu Słowackim i Zygmuncie Krasińskim. Jego twórczość pozwoliła na zachowanie tożsamości narodowej wielu pokoleniom. Z chęcią czytany przez naszych rodaków w Ojczyźnie jak i na obczyźnie, wyjątkowo w bardzo trudnych czasach walki o niepodległość Polski. W 1822 r. zadebiutował zbiorem “Ballad i romansów” (dzieło to oficjalnie rozpoczyna epokę romantyzmu w Polsce). Jednak przede wszystkim kluczowym wkładem w polską literaturę patriotyczną były dzieła: “Dziady”, “Konrad Wallenrod” i “Pan Tadeusz”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz