26 listopada 1715 r. zawiązała się konfederacja tarnogrodzka, której skutkiem była dwuletnia wojna domowa.
26 listopada 1715 r. w Tarnogrodzie szlachta zawiązała konfederację przeciwko rządom saskim Augusta II Mocnego, dążącego do wzmocnienia władzy przy pomocy wojsk saskich. Za cel konfederaci postawili doprowadzenie do wyjścia wojsk saskich oraz odsunięcie urzędników saskich od wtrącania się w wewnętrzne sprawy Rzeczypospolitej. Do konfederacji przyłączyła się część wojska koronnego i litewskiego.
Hetmani wielcy koronny i litewski Adam Mikołaj Sieniawski i Ludwik Pociej, powiązani z Rosją, nie zdecydowali się na poparcie żadnej ze stron konfliktu. Gdy doszło do starć z wojskami saskimi, konfederaci poprosili cara moskiewskiego Piotra I o mediację i strony podpisały układ (traktat warszawski) w Warszawie. Zwycięzcą starcia Augusta II z poddanymi był car, którego triumfem stał się tzw. sejm niemy – najkrótszy w dziejach Rzeczypospolitej.
Traktat warszawski podpisano 3 listopada 1716 r. i został zatwierdzony na Sejmie (1 lutego 1717 r.). Sejm ten został nazwany „niemym” z powodu niedopuszczenia posłów do głosu, w obawie przed zerwaniem obrad. Miał charakter sejmu pacyfikacyjnego kończącego okres wojny domowej szlachty z królem Augustem II. Po zakończeniu obrad nastąpiło 15 lat pokoju i odbudowy gospodarki
.
Zdjęcie główne: August II Mocny / Fot. Domena publiczna
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz