29 grudnia 1999 roku w Warszawie zmarł z powodu zapalenia płuc Jerzy Waldorff - strażnik narodowej pamięci, publicysta, prawnik, pisarz, krytyk muzyczny, twórca audycji muzycznych w Polskim Radiu i Telewizji, felietonista w ,,Polityce''. W latach 30. był działaczem ruchu narodowo-demokratycznego. Przed wojną fascynował się przez krótki czas włoskim faszyzmem i tekstami antysemickimi. Owocem tej młodzieńczej fascynacji była książka Sztuka pod dyktaturą, w której opisywał on zasługi Benito Mussoliniego dla rozwoju Włoch. Owa książka po wojnie przysporzyła Waldorffowi wielu problemów. Sam Waldorff określił później tę młodzieńczą fascynację faszyzmem mianem głupiej, dodając, że ,,można się wstydzić, ale nie należy jej ukrywać. Trudno! Taka była...'' W czasie okupacji hitlerowskiej działał w Radzie Głównej Opiekuńczej oraz w podziemiu, gdzie przygotowywał komunikaty z podsłuchów. Po wojnie intensywnie działał na rzecz ochrony dziedzictwa narodowego. Był inicjatorem corocznej kwesty na rzecz ratowania niszczejących i zabytkowych nagrobków na Starych Powązkach i przewodniczącym Społecznego Komitetu Opieki nad Starymi Powązkami. Do przeprowadzenia pierwszej kwesty zainspirowała Waldorffa Lalka Bolesława Prusa, a dokładniej scena, gdy Wokulski udaje się do kościoła Św. Krzyża, aby na tacę kwestującej panny Izabeli Łęckiej rzucić przygarść złotych imperiałów. Kolejną zbiórką pieniędzy była nielegalna zbiórka na wykup willi ,,Atma'' w Zakopanem, w której powstało później Muzeum Karola Szymanowskiego, czyli jednego z najsłynnejszych po Fryderyku Chopinie polskiego kompozytora. Z inicjatywy Waldorffa powstało również Muzeum Teatralne w Warszawie. Za jego przyczyną odrestaurowano pałac książąt Radziwiłłów w Antoninie, sprowadzono do Polski szczątki króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, wybudowano dwa pomniki Ignacego Paderewskiego i marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Waldorff był autorem szkiców muzycznych Sekrety Poligymnii, Diabły i anioły, monografii Jana Kiepury, prozy wspomnieniowej Dolina szarej rzeku, Fidrek. Prywatnie był homoseksualistą. Jego życiowym partnerem był tancerz Mieczysław Jankowski, z którym Waldorff przeżył wspólnie 60 lat. Obaj panowie pochowani są w jednym grobie w Alei Katakumbowej na warszawskich Powązkach. Przy ich grobie znajduje się skarbonka do której można wrzucać datki na ratowanie starej części Powązek. Pogrzeb Waldorffa odbył się w gmachu Teatru Wielkiego, ponieważ Kuria Warszawska nie wyraziła zgody na odprawienie mszy w kościele. O młodzieńczym romansie z tajemniczym Isiem, ,,Najmądrzejszym psie na świecie'' - jamniku Puzonie, który był jego nieodłącznym towarzyszem podczas występów w telewizji, o przyjaźniach z Gałczyńskim, Kisielewskim, o 60 letnim związku z Jankowskim oraz o wielu innych ciekawych i nieznanych faktach z życia Waldorffa można przeczytać w książce Mariusza Urbaniaka pt. Waldorff. Ostatni baron Peerelu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz