27 marca 1625 roku Karol I Stuart został królem Anglii, Szkocji i Irlandii. Podobnie jak jego ojciec, Jakub I, nowy monarcha był rzecznikiem absolutyzmu. Niemal natychmiast popadł w spór z parlamentem, który w kolejnych dekadach doprowadził do wybuchu angielskiej rewolucji, a samego Karola I kosztował życie. Opozycja wobec nowego króla koncentrowała się początkowo wokół jego zaufanego doradcy i faworyta, Jerzego Villiersa, księcia Buckingham. Znienawidzony minister został zamordowany w 1628 roku przez jednego z poruczników angielskiej marynarki. Jednocześnie Karol coraz bardziej zaostrzał swoje stanowisko wobec parlamentu. Wprawdzie w czerwcu 1628 roku przyjął „Petycję o prawo”, wymuszającą na nim poszanowanie praw obywatelskich, jednak już w kolejnym roku rozwiązał parlament. Będąca reakcją na ten krok deklaracja Izby Gmin była pierwszym krokiem w kierunku wypowiedzenia monarsze posłuszeństwa. Jedenastoletnia tyrania Karola zakończyła się w 1640 roku, kiedy po raz kolejny zebrał się parlament. Próba jego rozgonienia stała się wstępem do rewolucji angielskiej. Jej zwieńczeniem była egzekucja króla, do której doszło 30 stycznia 1649 roku. Był to jedyny przypadek obalenia i ścięcia urzędującego władcy przez poddanych w historii Wielkiej Brytanii.fot. domena publiczna
Anglia i Francja – dziwna para Europy 
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz