Dygresja - Anna Barzdo blog osobisty
Gwałtowny rozwój demograficzny tej dzielnicy przypadał na koniec XIX i początek XX wieku, równolegle z szybką industrializacją Gdańska. Przybyła wtedy do miasta głównie ludność z terenów wiejskich w poszukiwaniu pracy. Pracę oferował im przemysł stoczniowy, maszynowy i port. W roku 1869 w Siedlcach mieszkało 1761 osób, w roku 1880 już 5830, a w 1914 roku 11475. Plusem Siedlec był fakt, iż już od 1887 roku były skomunikowane linią tramwajową, początkowo konną, a od roku 1896 elektryczną. W okresie międzywojennym nastąpił dalszy rozwój demograficzny Siedlec. Gdańsk przestał pełnić funkcję miasta twierdzy, a w 1920 roku przestały obowiązywać przepisy wojskowe zabraniające trwałej zabudowy przedpola. Zabudowa mieszkaniowa powstawała już nie tylko wzdłuż samej doliny wzdłuż ulic Kartuskiej, Malczewskiego i Zakopiańskiej oraz łączących je uliczek, ale także na stokach między Siedlcami a Suchaninem, na niewielkich osiedlach mieszkaniowych wznoszonych przez spółdzielnie mieszkaniowe i towarzystwa budowlane. W Siedlcach budowano głównie tanie mieszkania w jednopiętrowych domach z cegły, oraz wyższe (do 3-ech kondygnacji) o konstrukcji szachulcowej. Najwcześniejsze budynki powstawały w odeskowanej konstrukcji szkieletowej, w związku z występowaniem trudności z dostępnością cegieł. Domy były zazwyczaj usytuowane w dużych ogrodach, wyjątkiem był początkowy odcinek ulicy Kartuskiej gdzie budynki wznoszono wzdłuż ulicy. Planowano poprowadzić linię tramwajową ulicą Powstańców Warszawskich.
W związku z brakiem w dzielnicy przemysłu i dużych zakładów pracy, Siedlce były „sypialnią” Gdańska.
Jedną z najciekawszych realizacji na terenie Siedlec było osiedle przy ulicy Ojcowskiej (Damaschkeweg) zbudowane przez Städtische Siedlungs -Aktiengesellschaft, nazywane Wzgórzem Damaschkego (Damaschke-Höhe). Miało to być największe osiedle domów szeregowych w Wolnym Mieście Gdańsku. W projekcie urbanistycznym wykorzystano przebieg istniejącej w tym miejscu polnej drogi. Koncepcja architektoniczna powstała w Abteilung für öffentliche Arbeiten, a jej autorem był radca budowlany Ernst Becker współpracujący z gdańskim architektem Franzem Tominskim. Do prac ziemnych przystąpiono w listopadzie 1929 roku, osiedle było gotowe w czerwcu 1930 roku. Osiedle wyposażono w instalacje elektryczną i gazową. Po każdej stronie ulicy znajdowało się po 55 mieszkań. Początkowo osiedle posiadało tylko ścieżki dla pieszych. Elementami wyróżniającymi i ułatwiającymi identyfikację poszczególnych segmentów były terakotowe znaki przedstawiające zwierzęta i owady, które zaprojektował szczeciński rzeźbiarz Kurt Schwerdtfeger, wykonano je w Kolbudach. Każdy z segmentów posiadał na parterze niewielką sień, z której na piętro prowadziła klatka schodowa, kuchnię i pokój. Z kuchni prowadziły schody do piwnicy, w której mieściła się łazienka, pralnia, WC oraz pomieszczenia gospodarcze. Na piętrze znajdowały się dwa pokoje.
Jan Daniluk „Siedlce jako dzielnica robotnicza (do roku 1945)” Historie Gdańskich Dzielnic tom 4 "Siedlce"Ewa Barylewska-Szymańska, Wojciech Szymański „„Wszędzie się buduje”. Architektura i urbanistyka Siedlec w okresie Wolnego Miasta Gdańska (wybrane zagadnienia)” Historie Gdańskich Dzielnic tom 4 "Siedlce"
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz