Rada Stanu uchwaliła rezolucję, która jednocześnie rozpoczęła dyskusję na temat powołania „nowej instytucji władzy”. Instytucja ta musiałaby, w przypadku ewentualnej śmierci Napoleon, zagwarantować ciągłość władzy i jego dziedzictwa. Było to gwarantem stabilności państwa.
28 marca 1804r. Napoleon przed Radą Stanu miał powiedzieć, że „ ta kwestia zasługuje na największą uwagę, że on ze swojej strony niczego nie pragnie, był w pełni zadowolony ze swojego losu, ale jego obowiązkiem było myślenie o losach Francji i o tym, co może przynieść przyszłość ”. Ponadto miał dodać: „ Tylko zasada dziedziczenia może zapobiec kontrrewolucji ”.
Od tego momentu rozpoczęła się swoista lawina petycji, błagań i Bóg wie czego jeszcze, w których domagano się by Napoleon się koronował.
Kampania propagandowa była skuteczna. Niedługo po niej Rada Stanu zastanawiała się jaki tytuł powinien przyjąć Napoleon. Rozważano między innymi tytułu księcia, konsula ale też i cesarza.
Rada Stanu nie do końca chciała się zgodzić na tytuł cesarski, gdyż w ich opinii „był on zbyt ambitny”. Ważne jednak, że praktycznie wszyscy przewodniczący różnych komisji w ramach niej zgadzali się na ten tytuł.
Oczywiście była jeszcze kwestia republikańskich generałów, którzy mogliby się nie zgodzić na ten tytuł. Jednakże większość z nich już nie żyła bądź czekali na proces dotyczący ostatniego zamachu na życie Pierwszego Konsula.
Generałów takich jak Augereau, Bernadotte czy też Jourdan Napoleon przekonał nadaniem im tytułów marszałka Francji. Co ciekawe nawet społeczeństwo, które ledwie 11 lat wcześniej wiwatowało w czasie egzekucji Ludwika XVI na gilotynie, teraz gotowe było pozwolić Napoleonowi się koronować.
18 maja 1804. Napoleon został uroczyście ogłoszony Cesarzem. Ceremonia trwająca zaledwie 15 minut miała miejsce w Saint-Cloud. Jego brat Józef został ogłoszony wielkim elektorem a Ludwik – wielkim konstablem. Ponadto w przypadku śmierci Napoleona i braku potomstwa, korona miała przypaść Józefowi i Ludwikowi – w tej kolejności.
Już dzień po ogłoszeniu się Cesarzem, 19 maja Napoleon mianował pierwszych 18 marszałków Cesarstwa, w tym czterech honorowych i czternastu czynnych. Byli to między innymi Joachim Murat, Louis Davout, Michel Ney czy Jean Lannes.
Napoleon utworzył także Gwardię Cesarską, która powstała z Gwardii Konsularnej połączonej z gwardią Ciała Ustawodawczego.
12 czerwca w Saint-Cloud zebrała się nowoutworzona Rada Cesarska. Zdecydowano, że koronacja odbędzie się 2 grudnia w paryskiej katedrze Notre-Dame. Symbolem Cesarstwa został orzeł z rozpostartymi skrzydłami a także pszczoła jako swój osobisty i rodzinny znak. Symbol nieśmiertelności i odrodzenia.
7 sierpnia 1804r. ogłoszono wynik plebiscytu dotyczącego utworzenia Cesarstwa. Wynik był do przewidzenia. 3 500 000 głosów na TAK, 2500 głosów na NIE.
Trwały już tymczasem gorączkowe przygotowania do koronacji.
2 listopada papież Pius VII wyruszył w podróż do Paryża. 25 listopada spotkał się on z Napoleonem pomiędzy Fontainebleau a Nemours by trzy dni później, 28 listopada razem wjechać do stolicy przyszłego Cesarstwa.
Napoleon miał rozkazać urzędnikom, żeby traktowali papieża tak jakby „miał pod sobą stutysięczną armię”. Dla Napoleon jako wojskowego takie określenie było wyrazem największego szacunku.
W zamian za uroczystą koronację z namaszczeniem przez papieża, Napoleon zgodził się wziąć z Józefiną ślub kościelny, do którego doszło 1 grudnia w Tuileries czyli na dzień przed koronacją.
2 grudnia 1804r. nadszedł historyczny dzień w dziejach Rewolucyjnej Francji jak i samego Napoleona. Na Koronację przyjechali przedstawiciele najwyższych władz takich jak władza ustawodawcza, Sąd Kasacyjny, przedstawiciele departamentów, Prokuratury Generalnej i wielu innych ważnych urzędników jak i blisko 80 tysięcy żołnierzy.
Ponadto na Koronacje przybyła większość korpusu dyplomatycznego. Udziału w uroczystości odmówili przedstawiciele Rosji i Szwecji argumentując tym, że od czasu śmierci księcia d’Enghien minęło jeszcze za mało czasu.
Napoleon miał dwie korony. Pierwszą z nich był złoty wieniec laurowy. Było to nawiązanie do starożytnego Rzymu, drugą była repliką korony Karola Wielkiego, którą specjalnie na tę uroczystość odtworzono (oryginał został zniszczony w czasie Rewolucji a druga wersja była w Austrii).
Napoleon „sam się ukoronował”. Było to wcześniej ustalone z papieżem. Ukoronował również Józefinę, która przed nim uklękła. Po tym Papież Pius VII pobłogosławił oboje po czym zaintonował „ Vivat Imperator in aeternum! ”. Msza Święta dobiegła końca. Napoleon po tym wygłosił przysięgę koronacyjną:
„ Ślubuję utrzymać całość terytorium Republiki; szanować i dbać o poszanowanie przepisów konkordatu oraz swobody wyznania, wolności politycznych i obywatelskich, nieodwracalności sprzedaży dóbr narodowych; nie podnosić podatków, chyba że w mocy prawa; podtrzymywać instytucję Legii Honorowej; rządzić, mając na uwadze jedynie dobrobyt i chwałę ludu francuskiego”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz