Faktycznym głównodowodzącym Armii Ochotniczej został generał Ławr Korniłow, natomiast generał Michaił Aleksiejew objął funkcję „najwyższego zwierzchnika”, odpowiadając za sprawy finansowe armii oraz politykę zagraniczną i wewnętrzną. Szefem sztabu mianowano generała Aleksandra Łukomskiego, a dowódcą 1. Dywizji został generał Anton Denikin.
W tym okresie Armia Ochotnicza liczyła niespełna 3,5 tys. żołnierzy. Jej trzon stanowili głównie oficerowie, junkrzy, kadeci, studenci oraz gimnazjaliści.
Mimo niewielkiej liczebności, formacja ta odznaczała się niezwykłą skutecznością bojową i niezłomnym męstwem, walcząc z wielokrotnie liczniejszymi oddziałami bolszewików.
Kluczową rolę odgrywało tu doświadczenie zdobyte na frontach Wielkiej Wojny, a także głęboko zakorzeniony patriotyzm i gotowość do poświęceń w obronie ojczyzny.
Charakterystycznym elementem Armii Ochotniczej był emblemat wprowadzony dekretem generała Korniłowa – szewron w narodowych barwach biało-niebiesko-czerwonych.
Oznaczało to, że każdy ochotnik nosił na swoim mundurze fragment narodowej flagi i uważany był za obrońcę narodowych interesów.
Naszywkę naszywano na lewym rękawie munduru lub płaszcza powyżej łokcia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz