8 stycznia 1884 urodził się Kornel Makuszyński – polski prozaik, poeta, felietonista, krytyk teatralny i publicysta, członek Polskiej Akademii Literatury. Przed II wojną światową był jednym z najpoczytniejszych, najbardziej popularnych i najbardziej płodnych literacko polskich pisarzy.
W wieku 14 lat zaczął pisać wiersze. Ich pierwszym recenzentem w cukierni przy Skarbkowskiej 11 był Leopold Staff. Pierwsze wiersze opublikował w lwowskim dzienniku „Słowo Polskie”, mając 16 lat.
Niedługo po wybuchu I wojny światowej, jako wrogiego Rosji obywatela austriackiego aresztowano go i internowano wraz z żoną w głębi Rosji. We wrześniu 1914 Makuszyńscy wyjechali do Kostromy. Dzięki staraniom szwagra, Michała Bażeńskiego, a także pomocy aktorów Stanisławy Wysockiej i Juliusza Osterwy, zwolniono ich z internowania i pozwolono w 1915 zamieszkać w Kijowie, gdzie pisarz został prezesem Związku Literatów i Dziennikarzy Polskich oraz kierownikiem literackim Teatru Polskiego.
Po zakończeniu wojny w 1918 Makuszyńscy zamieszkali w Warszawie. Właśnie w stolicy bardzo dynamicznie rozwinęła się literacka kariera Kornela, i tu powstały jego najsłynniejsze książki, w tym “Przyjaciel wesołego diabła”, “O dwóch takich co ukradli księżyc”, “Awantura o Basię”, “Panna z mokrą głową” i “Szatan z siódmej klasy”. Po wybuchu II wojny światowej, podczas oblężenia Warszawy w 1939 niemiecka bomba trafiła w budynek, w którym mieszkał, i zniszczyła jego rękopisy oraz zbiory sztuki. Sam Makuszyński ocalał, jednak stracił wszystko, między innymi rękopis “Drugich wakacji szatana”, planowanych do wydania w grudniu 1939.
Po 1945 objęty został zakazem publikacji i poddany szykanom, co – jak sam sądził – związane było ze sprawą jego przyjęcia w 1937 do Polskiej Akademii Literatury. Żył w zapomnieniu i niedostatku w Zakopanem, gdzie zajmował niewielkie mieszkanie, a jego żona udzielała lekcji muzyki. Zmarł 31 lipca 1953.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz