Dowódcą Umocnionego Rejonu Hel był komandor Włodzimierz Steyer.

21.08.1936. Dekretem prezydenta RP utworzono Rejon Umocniony Hel. Wybrano półwysep Helski ze względu na naturalne dogodne warunki obronne i świetne możliwości operacyjne - działa usytuowane na końcu półwyspu miałaby bardzo szerokie pole ostrzału, zarówno od strony pełnego morza jak i od strony zatoki. Z powodzeniem mogłyby bronić ogniem dostępu do bazy marynarki wojennej na Oksywiu.

Na terenie Rejonu Umocnionego zbudowano bunkry i umocnienia, stanowiska artyleryjskie, rozwiniętą sieć kolei. Postał port Marynarki Wojennej, podziemna elektrownia, schrony amunicyjne, minowe oraz torpedowe, a także podziemne zbiorniki paliwa, od których prowadzono do nadbrzeża portu rurociąg.

W planie rozwoju MW (1936-1942) przewidziano zakup 3 ciężkich dział 300 mm, 12 dział 203 mm i 8 dział artylerii plot. 100 mm. Do 1939 zdołano umieścić na Helu baterię 4 dział 152,4, która mogła skutecznie zwalczać okręty uzbrojone w artylerię do 200 mm, mając w swoim zasięgu Zatokę Pucką oraz obszar w pobliżu Gdańska. Działa te wraz z 4 działami 105 mm, 2 działami 100 mm weszły w skład Dywizjonu Artylerii Nadbrzeżnej.

W 1939 Hel bronił się do 2 października, kiedy to po wyczerpaniu amunicji zdecydowano o kapitulacji. W ciągu trwającej miesiąc obrony Polacy zestrzelili 53 samoloty niemieckie, zatopili jeden okręt, uszkodzili pancernik "Schleswig Holstein" i kilka mniejszych jednostek.