Elwira Seroczyńska

 1 maja 1931 roku w Wilnie przyszła na świat Elwira Seroczyńska- wicemistrzyni i mistrzyni świata w łyżwiarstwie szybkim , reprezentantka Stali Elbląg (1950-1953) i klubów warszawskich: Stali FSO (1954-1957) i Sarmaty (1957-1964), wychowanka trenera Kazimierza Kalbarczyka.

Była absolwentką Państwowego Liceum Administracyjno-Gospodarczego w Elblągu (1951) i warszawskiej AWF (1972), gdzie otrzymała tytuł magistra wf.

Do historii igrzysk olimpijskich w Squaw Valley w 1960 roku przeszła jako jedna z najbardziej pechowych uczestniczek. Kiedy zmierzała pewnie po złoty medal na dystansie 1000 metrów na przeszkodzie do wielkiego szczęścia stanęła... grudka lodu.

Zmarła 24 grudnia 2004 roku w Londynie.

Sportowe sukcesy Elwiry Seroczyńskiej:

Igrzyska olimpijskie:

1960 Squaw Valley: 2. miejsce (1500 m), 6 m. (500 m), 7 m. (3000 m),

1964 Innsbruck: 16 m. (500 m), 22 m. (1000 m), 26 m. (1500 m);

Mistrzostwa świata:

1957 Imatra: 11 m. (wielobój),

1959 Swierdłowsk: 10 m. (wielobój),

1960 Oestersund: 11 m. (wielobój),

1961 Tonsberg: 14 m. (wielobój),

1962 Imatra: 1 m. (500 m), 7 m. (1000 m), 8 m. (1500 m), 9 m. (wielobój), 1

26-krotna mistrzyni Polski:

500 m (1952-1953, 1957, 1959, 1961, 1963),

1000 m (1951, 1954, 1959, 1963-1964),

1500 m (1952-1953, 1959),

3000 m (1953-1954, 1963),

5000 m (1953-1954),

w wieloboju (1952-1954, 1959, 1963) i w sztafecie 4x1000 m (1952-1953),

3-krotna wicemistrzyni Polski w wieloboju (1951, 1956-1957),

mistrzyni Polski juniorek (1951),

17-krotna rekordzistka kraju.

/Marta