6 lutego 1940 roku okupujący Polskę Niemcy ujawnili swój metodycznie opracowany plan dotyczący podbitej Warszawy, nazwany planem Pabsta. W jego ramach stolica Polski miała zostać dziesięciokrotnie zmniejszona i zamieniona na prowincjonalne miasto przemianowane na "Dienaue Deutsche Stadt Warschau".
O wyjątkowo wrogim stosunku Niemców do stawiającej we wrześniu 1939 roku niezłomny opór Warszawy świadczyły już pierwsze okupacyjne zarządzenia. W ich myśl zakazano odbudowy zniszczonych i uszkodzonych działaniami wojennymi obiektów. Dodatkowo 26 października miasto utraciło stołeczną rolę na rzecz Krakowa. Jednocześnie niemieccy architekci Hubert Gross i Otto Nurnberger prowadzili prace dotyczące zatarcia dawnego charakteru Warszawy. Ich efektem był ogłoszony 6 lutego plan urbanistyczny architekta okupowanego miasta Friedricha Pabsta. Zgodnie z nim licząca wówczas ok. 1,3 mln ludzi metropolia miała zostać zredukowana do 130 tys. nowych, niemieckich mieszkańców oraz zaledwie 30 tys. Polaków, którzy winni odgrywać poddańczą rolę, Aby zrealizować ten przerażający plan, przeważająca część miasta miała zostać ograbiona z wszelkich wartościowych materiałów i zniszczona. Niemieccy architekci wyjątkowo planowali pozostawić Stare Miasto, które według nich nosiło ślady "dawnego germańskiego osadnictwa". Jednakże już np. na miejscu Zamku Królewskiego, będącego symbolem polskości, z czasem miała zostać wzniesiona Hala Kongresowa NSDAP, a zamiast kolumny Zygmunta III - pomnik Germanii.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz