Gehennę Polaków pozostawionych na mocy traktatu ryskiego z 1921 r. pod panowaniem sowieckiego reżimu przykryło na dziesiątki lat milczenie. Nie troszczyła się o ich los odrodzona Rzeczpospolita.
Dzieje dramatu naszych rodaków na Kresach Dalekich i w głębi Sowietów zaczęły trafiać do świadomości społecznej dopiero w ostatnich latach, choć polskimi grobami jest usiany cały obszar dawnego ZSRS.
Od końca lat 20. ubiegłego wieku żaden Polak w Sowietach nie znał dnia ani godziny. W kraju poddanym eksperymentowi, jakiego nie znały dzieje ‒ budowie komunistycznej utopii ‒ kolejne fale prześladowań pozbawiały życia naszych rodaków, odbierały im prawo do religii i języka, zabijały nadzieję na przetrwanie. Ginęli tysiącami podczas planowych represji. I tych wymierzonych we wszystkich mieszkańców ZSRS w celu przeorania społeczeństwa „traktorem rewolucji”, zniszczenia tradycyjnych więzi oraz uformowania ze zmiażdżonej masy „nowych ludzi sowieckich”, i tych skierowanych właśnie przeciwko nim ‒ spadkobiercom obcej systemowi tradycji narodowej oraz wyznawcom katolicyzmu, uznawanego przez bolszewików za agenturę Watykanu.
Fot. Łagiernicy przy budowie Kanału Białomorsko-Bałtyckiego, lata 1930–1933 (domena publiczna)
Czytaj dalej: https://bit.ly/3GSzulA
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz