Kozacy nie urodzili się w pałacach.

 

Historia Fotografią Pisana

@Jan34733995

CZAS NA LEKCJĘ HISTORII: Kozacy nie urodzili się w pałacach. Pojawili się na ziemi niczyjej pomiędzy Rosją, Polską i Imperium Osmańskim Zbiegli chłopi, nomadzi, rebelianci i poszukiwacze przygód, zjednoczyli się w poszukiwaniu wolności i znaleźli ją na stepie.

Kozacy byli bractwem, składającym się z wielu plemion zwanych „zastępami”, z których każde strzegło granicy: Don – południowa Rosja Zaporoże – dzicy wojownicy Dniepru Kubań – blisko Morza Czarnego Terek – strzeże Północnego Kaukazu Ural, Orenburg, Syberia – sięgająca aż do Azji.

Każdy z gospodarzy miał swój własny dialekt, strój, pieśni i wrogów, ale wszystkich łączyły te same zasady - lojalność, wolność i odwaga. Określenie "duch kozacki" jest zarazem jednorodne i zarazem oddzielne.

Stanica kozacka nie była zarządzana przez szlachtę. Zarządzał nią krug, rada wolnych ludzi. Wybierali swoich przywódców (atamanów), decydowali o wojnie i pokoju oraz karali zdrajców bez litości. To była demokracja, wykuta w ogniu i konieczności.

Zimny ​​wiatr na stepie. O świcie mężczyźni wyruszają na patrol lub polowanie. Kobiety zajmują się ogrodami i haftują wzory przekazywane z pokolenia na pokolenie od stuleci. Dzieci uczą się jeździć konno zanim nauczą się czytać. Ciężkie, ale wolne życie.

Strój kozacki nie był tylko funkcjonalny, był wyrazem tożsamości. Papasza – wysoka wełniana czapka Czerkeska – płaszcz z rzędami ozdobnych pętelek na pociski Beszmet – obcisła kurtka spodnia Szaszka – zakrzywiona szabla, ostrze wytarte do góry dla zwiększenia szybkości

Każdy Kozak był jeźdźcem. Potrafili strzelać galopem, wirować i ciąć, a następnie zniknąć z wiatrem. Naloty były błyskawiczne. Ich szaszki były narzędziami tnącymi. Imperia się ich bały. Napoleon nazwał ich „najlepszą lekką kawalerią na świecie”.

W zamian za ziemię i autonomię wojska kozackie stały się elitarnymi jednostkami wojskowymi Imperium Rosyjskiego - strzegły granic, poszerzały terytorium imperium i tłumiły powstania. Ale ta lojalność miała granice. Gdybyś posunął się za daleko, Kozacy by się zbuntowali.

Byli wojownikami, ale także śpiewakami, poetami, tancerzami i pobożnymi wyznawcami. Prawosławie kształtowało życie. Tańczyli w szerokich kręgach, dudniąc butami i mając skrzyżowane ramiona. Śpiewali pieśni o wygnaniu, chwale i śmierci. Ich duch składał się z wiary i ognia.

Sułtan osmański zażądał kiedyś poddania się Kozaków zaporoskich. W odpowiedzi napisali list tak wulgarny i szyderczy, że stał się legendą. Obrażali jego brodę, jego matkę, jego bogów. Wers po wersie, kończąc na słynnym„Pierdol się.” Przypieczętowali to śmiechem. I odjechał wolno.

Po 1917 r. bolszewicy widzieli w Kozakach nie patriotów, lecz zagrożenie. Ich ziemie zostały zajęte. Ich oficerowie zastrzeleni. Ich kultura zakazana. Całe wsie zostały spalone. To nie była zwykła porażka, to była eksterminacja. Nazwali to „dekozakizacją”. Prawie się udało.

Podczas II wojny światowej Kozacy byli podzieleni. Wielu z nich nadal służyło w Armii Czerwonej, lojalnie wobec ZSRR, mimo egzekucji, zesłań i utraty ojczyzny. Radzieccy wykorzystywali ich do najbardziej brudnych i okrutnych działań.

Inni nie potrafili wybaczyć. Część stanęła po stronie nazistów, mając nadzieję, że uda im się zniszczyć reżim, który próbował ich wymazać. Niemcy wykorzystywali ich do najbardziej brudnych i okrutnych działań.

Stalin im wybaczył i wskrzesił kawalerię kozacką. Znów ruszyły jednostki takie jak 4 Don, 5 Kubań i 6 Terek. Przemierzali bagna, przekraczali rzeki konno i atakowali tyły wroga. Jeźdźcy powrócili, działając pod rozkazami państwa, które kiedyś ich zmiażdżyło.

Kozacy nigdy nie zniknęli. We współczesnej Rosji grupy kozackie mają oficjalny status „zarejestrowanych stowarzyszeń”. Biorą udział w patrolach granicznych, paradach, szkołach kadetów, a nawet tłumieniu zamieszek. Niektórzy noszą stare mundury. Inni trenują jak siły specjalne.

Kozacy kształtowali granice imperiów przez ponad 400 lat. Byli wojownikami, osadnikami, rebeliantami i strażnikami granicznymi. Obalani i faworyzowani. Karani i nagradzani. Przeżyli carów, rewolucje i czystki. I choć ich świat się skończył, ich dziedzictwo nadal trwa.

I taka refleksja na koniec: Jeśli ktoś z Was nazwie Kozaka Ukraińcem, lepiej by zawczasu dowiedział się, gdzie w okolicy jest dobry chirurg szczękowy. Bo uderzy. Szybko i niespodziewanie. A co najważniejsze - bardzo mocno. Kozak to wolny człowiek. Kozak to... Kozak!