2 lutego 1494 roku w Vigevano na północy dzisiejszych Włoch, urodziła się księżniczka Bona Sforza d'Aragona. 24 lata później poślubiając Zygmunta I, została królową Polski.
Bona była córką księcia Mediolanu Giana Galeazza Sforzy i bratanicą Bianki Marii Sforzy, żony cesarza Maksymiliana I Habsburga. Wkrótce po narodzinach została osierocona przez ojca, a jej wychowaniem zajmowała się samotnie matka, Izabela Aragońska. Po kilkuletniej tułaczce osiadła z córka w Bari.
Ponieważ Bona była jedyną z czwórki rodzeństwa, która przeżyła dzieciństwo, matka poświęciła się jej wychowaniu i wykształceniu. Z czasem zaczęła również poszukiwać dla córki kandydata na męża.
W październiku 1515 roku zmarła pierwsza żona króla Polski, Zygmunta I, Barbara Zapolya. Ponieważ związek ten nie dał polskiemu władcy męskiego potomka, zachodziła potrzeba znalezienia drugiej żony i zadbania o przedłużenie dynastii. Wybór padł właśnie na włoską księżniczkę, której kandydaturę poparli skoligaceni z nią Habsburgowie. Po spisaniu układu małżeńskiego Bona opuściła matkę i wyruszyła do Krakowa.
Ślub oraz koronacja na królową Polski odbyły się 18 kwietnia 1518 roku. Pobyt Bony nad Wisłą wywarł duży wpływ nie tylko na kulturę naszego kraju, ale także poprzez silny i zdecydowany charakter władczyni, na ówczesna politykę. Włoszka urodziła królowi Polski sześcioro dzieci. Dwoje z nich, Zygmunt II August i Anna, w przyszłości zasiadało na polskim tronie, a Katarzyna, wychodząc za mąż za szwedzkiego władcę Jana, powiła przyszłego monarchę Zygmunta III.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz