Polonijna Agencja Informacyjna
WIESŁAW DYMNY
Był człowiekiem wszechstronnie uzdolnionym co w efekcie rozpraszało jego twórczość. Za tom Opowiadania zwykłe wydany w 1963 roku otrzymał Nagrodę Kościelskich. Przed nim byli m.in. Herbert, Mrożek, co bardzo silnie podkreślało wielkość Dymnego. Pisał wiersze, piosenki i scenariusze filmowe. Tworzył obrazy, rysunki, kolaże, projekty okładek książek, plansze scenograficzne oraz fotografie. Jego żywiołem była praca aktorska i stolarstwo, na równi, zwłaszcza w okresie związku z Anną Dymną. Do ich domu wykonał wszystkie meble budując dla swojej wybranki szafki, komody, drobniejsze przedmioty codziennego użytku.
Żył blisko ludzi i świata, ale nie tego, określonego przez partyjny aparat wzorca, ale świata przetworzonego literacką wyobraźnią gdzie fikcja łagodziła wspomniane na początku bestialstwo i głupotę. Doceniała to Ewa Demarczyk, co więcej, uważała Dymnego za jedyną osobę, której była w stanie zaufać. Przypomnijmy, że to na rzecz Dymnego oraz pamięci o nim dokonała Demarczyk jedynego precedensu w swojej twórczej karierze – śpiewając a cappella Czarne anioły na pogrzebie Dymnego.
Wiesław Dymny urodził się 25 lutego 1936 roku we wsi Połoneczka koło Nowogródka (ob. na Białorusi). W 1953 ukończył III Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Żeromskiego w Bielsku-Białej, uczęszczał do tej samej klasy co Wincenty Faber. Studiował malarstwo na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, ale nie ukończył studiów. Otrzymał nagrodę im. Kościelskich za Opowiadania zwykłe (1963), jest też autorem około 300 tekstów piosenek. Wiele tekstów piosenek jego autorstwa na trwałe wpisało się do historii:
Był twórcą tekstów i kierownikiem artystycznym krakowskiej grupy big beatowej Szwagry (1964–1969). Pisał teksty przede wszystkim do Piwnicy pod Baranami, ale także do STSu, Teatru 38 i własnego kabaretu „Remiza". Wraz z Henrykiem Klubą napisał scenariusze do filmów "Chudy i inni", "Słońce wschodzi raz na dzień" oraz "Pięć i pół bladego Józka". W swojej twórczości inspirował się przede wszystkim Biblią (napisał np. własną wersję „Pieśni nad Pieśniami") oraz światem prowincji, zwłaszcza wschodniej.
Część jego notatek pochłonął pod koniec 1977 r. pożar domu, pozostałymi bogatymi zbiorami opiekuje się Anna Dymna. Zmarł 12 lutego 1978 w Krakowie. Pochowany na cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.
Informacja: Polonijna Agencja Informacyjna.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz