„Uderzyła mnie przede wszystkim jej dziewczęca uroda […] – Taka radosna świeżość […] Ta delikatna kobieta szybko wyrobiła sobie w WZZ własną pozycję, stała się równorzędnym partnerem. Wokół rewizje, aresztowania, zastraszanie, prowokacje, a ona – jakby nigdy nic – robiła swoje”.
Krzysztof Wyszkowski
17 października 2002 r. w Gdańsku zmarła Alina Pienkowska – pielęgniarka i związkowiec, wielokrotnie inwigilowana i represjonowana przez komunistyczne służby bezpieczeństwa działaczka opozycyjna w latach 70 i 80 XX w.
Redagowała niezależne pismo WZZ „Robotnik Wybrzeża”, pisząc m.in. artykuły na temat złych warunków pracy i przyczynach chorób zawodowych. Kolportowała ulotki i niezależną prasę, brała udział w obchodach rocznicowych upamiętniających wydarzenia z grudnia 1970 r.
Organizowała Wolne Związki Zawodowe Wybrzeża, w sierpniu 1980 r. Była jednym z organizatorów strajku w Stoczni Gdańskiej, a także sygnatariuszem Porozumień Sierpniowych. Nie wzięła udziału w obradach Okrągłego Stołu, chociaż sama zgadzała się z jego przesłaniem. Kwestię tę motywowała następująco:
"Skład delegacji [solidarnościowej] był ustalany przez kolegów z Warszawy. Uważam, że to nie w porządku wobec ludzi, którzy przez cały stan wojenny pracowali na rzecz zmian".
W 1991 r., startując z listy „Solidarności” w wyborach parlamentarnych, uzyskała mandat senatora z poparciem ponad 200 tys. wyborców z województwa gdańskiego. W wyższej izbie parlamentu pracowała w Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia.
Nie ubiegała się o reelekcję. Powróciła do pracy zawodowej jako pielęgniarka w przychodni stoczniowej. Od 1993 r. działała w Unii Demokratycznej i następnie w Unii Wolności. W 1998 r. z listy UW została wybrana do Rady Miasta Gdańska, w której zajęła się głównie służbą zdrowia.
Zmarła na skutek choroby nowotworowej. Została pochowana na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku (rejon VI, taras I, rząd 6).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz