112 lat temu w Krakowie przyszła na świat Jadwiga Jędrzejowska („Jadzia”). Jak napisała potem w swojej biografii, „urodziła się na korcie”. Była najwybitniejszą polską tenisistką, której wyczyny przebiła dopiero Agnieszka Radwańska. Jej rodzinny dom sąsiadował z kortami AZS Kraków, na których spędziła dzieciństwo, najpierw podając piłki. Członkinią akademickiego klubu została mając ledwie 13 lat (reprezentowała go do 1934 roku), ale początki miała trudne. Niewielu bowiem chciało grać z córką robotnika, bo tenis uchodził wtedy za grę wyższych sfer.
W wieku 15 lat po raz pierwszy zagrała w mistrzostwach Polski. Do 1966 roku zdobyła 65 tytułów mistrzyni kraju (ostatni - mając… 54 lata) i 26 tytułów międzynarodowej mistrzyni Polski. Osiągała wybitne wyniki na najważniejszych imprezach światowych, sześciokrotnie docierając do finałów wielkoszlemowych turniejów i wygrywając debla w mistrzostwach Francji roku 1939. Było to pierwsze w dziejach wielkoszlemowe zwycięstwo reprezentanta Polski. Dwa lata wcześniej na kortach Wimbledonu była o sześć piłek od zwycięstwa indywidualnego. – Bałam się wygrać – miała powiedzieć później, a za drugie miejsce dostała bon o wartości... 3,5 funta.
Zyskała sławę w kraju (dwa razy wygrała plebiscyt „Przeglądu Sportowego”) i za granicą, utrzymując kontakty m.in. z Charlie Chaplinem i królem Szwecji Gustawem V. Nie skorzystała jednak z oferty jego pomocy podczas wojny, podobnie zresztą jak odrzuciła propozycję przejścia na zawodowstwo. Wraz z innymi sportowcami podczas okupacji włączyła się w działania konspiracyjne, pracując w gospodzie „Pod Kogutem” m.in. z Januszem Kusocińskim.
Przez 24 lata była liderką krajowego rankingu. Kochała sport, miała potężne uderzenie z forhendu, a przy tym nigdy nie rzuciła palenia. Jako pierwsza w Polsce otrzymała nagrodę „Zasłużony mistrz sportu”. Zmarła w 1980 roku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz