Historia zdobycia Olimpijskiego Złota przez Mariana Kasprzyka to opowieść o niezłomności, pasji i triumfie mimo przeciwności losu. Jego droga do złotego medalu olimpijskiego w Tokio 1964 była pełna dramatycznych zwrotów akcji, które uczyniły go legendą polskiego boksu.
Marian Kasprzyk urodził się w 1939 roku w Kołomaniu koło Kielc. Jego pięściarski talent szybko zwrócił uwagę trenera Feliksa Stamma, który miał niezwykłe oko do wyławiania mistrzów. Kasprzyk był niepokorny, walczył z pasją, ale czasem brakowało mu dyscypliny. Stamm jednak wierzył w niego i widział w nim przyszłego mistrza.
Pod jego kierunkiem Kasprzyk piął się w hierarchii polskiego boksu. Był dynamiczny, odważny i uwielbiał ofensywny styl walki, którym często przełamywał swoich rywali. Na krajowym podwórku blokowali go Jerzy Kulej i Leszek Drogosz, toteż nigdy nie zdobył tytułu mistrza Polski. W 1960 roku reprezentował Polskę podczas Igrzysk Olimpiskich w Rzymie. Podczas Igrzysk boksował doskonale, w połowie turnieju stał się faworytem wagi lekkopółśredniej, ale w ćwierćfinałowej walce z Rosjaninem Władimirem Jengibarianem, Kasprzykowi pękł łuk brwiowy. Polak wygrał pewnie 5:0, ale to było marne pocieszenie, bo musiał wycofać się z turnieju z powodu kontuzji i zadowolić się brązowym medalem.
W kolejnych latach Kasprzyk nie stronił od używek – zarówno alkoholu, jak i papierosów. Jego życie poza ringiem bywało burzliwe, a temperament często prowadził go na krawędź. W 1961 roku, podczas jednej z zakrapianych imprez, pięściarz wdał się w bójkę, w której pobił trzech zadymiarzy. Chwilę później okazało się że owo zadymiarze, byli milicjantami po chwili. Konsekwencje były poważne – Kasprzyk trafił do więzienia i został dożywotnio zdyskwalifikowany. Wydawało się, że jego sportowa kariera dobiegła końca, a igrzyska w Tokio, o których marzył, oddaliły się na zawsze.
Los jednak się odwrócił. W jego obronie stanęli legendarni Feliks Stamm i Zbigniew Pietrzykowski, którzy z pomocą Polskiego Związku Bokserskiego przekonali władze, by dać mu drugą szansę. Dzięki ich staraniom, pięściarz wyszedł na wolność już po 9 miesiącach.
Po opuszczeniu zakładu karnego musiał jednak udowodnić, że zasługuje na miejsce w kadrze. Problem w tym, że w tej samej kategorii wagowej był jeszcze jeden znakomity zawodnik – Leszek Drogosz, uznawany za pewniaka do wyjazdu na igrzyska. Aby rozstrzygnąć, kto pojedzie do Tokio, za zamkniętymi drzwiami, Feliks Stamm zorganizował pojedynek między nimi.
Walka była brutalna i wyrównana, ale to Kasprzyk wyszedł z niej zwycięsko. Udowodnił, że jest gotów na igrzyska, choć wciąż wielu miało wątpliwości, czy to on powinien reprezentować Polskę.
Igrzyska Olimpijskie w Tokio były prawdziwą próbą charakteru dla Kasprzyka. Jego droga do finału była niezwykle emocjonująca, natomiast finał był kulminacją tej niesamowitej historii. Jego przeciwnikiem był Litwin Ricardas Tamulis. Walka była tak zacięta, że podczas pojedynku Polak złamał palec u prawej ręki już w pierwszej rundzie. Mimo bólu i zmęczenia, Kasprzyk wyprowadzał ciosy z niesamowitą determinacją. Gdy zabrzmiał ostatni gong, sędziowie jednogłośnie przyznali mu zwycięstwo. Marian Kasprzyk zdobył złoty medal olimpijski!
Po powrocie do Polski Kasprzyk był witany jak bohater. Z człowieka, którego jeszcze rok wcześniej skreślano, stał się legendą. Jego historia pokazała, że nawet największe przeciwności można pokonać, jeśli ma się wystarczająco dużo serca do walki.
Dzięki swojej niezwykłej karierze i charakterowi Marian Kasprzyk na zawsze zapisał się w historii polskiego boksu jako jeden z największych wojowników, jacy kiedykolwiek stanęli na ringu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz