13.02.1706 r.
III wojna północna: zdecydowane zwycięstwo wojsk szwedzkich nad dwukrotnie liczniejszą armią sasko-rosyjską w bitwie pod Wschową.
Wojska szwedzkie liczyły ponad 9 tysięcy (ponad 5,5 tysiąca jazdy, resztę stanowiła piechota). Dowodził nimi feldmarszałek Carl Gustaf Rehnskiöld. Znacznie liczniejsze oddziały mieli jego przeciwnicy – połączone siły sasko-rosyjskie były ponad dwa razy liczniejsze niż Szwedzi, miały one 32 działa (Szwedzi nie dysponowali żadnym) i były kierowane przez Johanna Matthiasa von der Schulenburga.
Początkowo doszło do starcia oddziałów konnych, jednak punktem przełomowym bitwy było natarcie szwedzkiej piechoty. Oddziały piesze Rehnskiölda zaatakowały na lewe skrzydło przeciwników, gdzie stały pułki rosyjskie. Zostały one zaatakowane także od tyłu przez szwedzką jazdę. Szyk sasko-rosyjski załamał się, żołnierze zaczęli uciekać. W pogoń za uciekającymi ruszyła jazda szwedzka. Pod Wschową olbrzymie straty poniosły wojska koalicji antyszwedzkiej – zginęło ponad 7 tysięcy żołnierzy, kolejne 7 tysięcy dostało się do niewoli, stracono wszystkie działa. Szwedów zginęło ponad 400, około tysiąca poniosło rany.
Starcie pod Wschową przeszło do historii nie ze względu na działania zbrojne, a na to, co się stało już po bitwie. Z rozkazu dowódcy szwedzkiego rozstrzelano 500 jeńców rosyjskich. Miała być to zemsta Rehnskiölda na okrucieństwo Rosjan, jakiego rzekomo dopuszczali się w czasie walk na terenie Inflant.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz