Zobowiązano Niemców do zaprzestania kroków zaczepnych przeciw Polakom

CZAS ODZYSKIWANIA NIEPODLEGŁOŚCI – gdzie wtedy był Piłsudski?

We Lwowie od 1 listopada 1918 r. trwało Powstanie przeciwko wojskom ukraińskim. Przybyłe tam po kilku dniach, z odsieczą Polskie Wojsko pod dowództwem Generała Tadeusza Jordan Rozwadowskiego obroniło Miasto, ale Ukraińcy nadal atakowali.

27 grudnia 1918 r. Poznaniacy rozpoczęli Powstanie przeciwko Niemcom. Wybuchło ono w najbardziej niekorzystnym dla Niemców czasie. Po kilku tygodniach „otrząsnęli” się oni jednak z rewolucyjnych nastrojów i próbowali odzyskać to, co utracili.

16 lutego 1919 roku w związku z upływem terminu, na jaki został zawarty rozejm w Compiègne, pomiędzy Ententą i Republiką Weimarską, w Trewirze zawarto kolejny rozejm. Na wyraźne żądanie marszałka Ferdinanda Focha, pozostającego pod wpływem referatu Romana Dmowskiego wygłoszonego kilkanaście dni wcześniej podczas konferencji paryskiej, do układu dopisano postanowienia dotyczące zakończenia konfliktu polsko-niemieckiego, w szczególności – Powstania Wielkopolskiego. Zobowiązano Niemców do zaprzestania kroków zaczepnych przeciw Polakom; wytyczono także linię demarkacyjną. W ten sposób rozejm zakończył Powstanie Wielkopolskie, choć Niemcy jeszcze przez kilka miesięcy prowokowali walki, próbując przesuwać front w korzystny dla siebie sposób. Trwało to, aż do dnia podpisania Traktatu Wersalskiego 28 czerwca 1919 r.. Bilans ofiar śmiertelnych tych prowokacji po stronie polskiej urósł do liczby 121 poległych.

Powstańcy Wielkopolscy pod dowództwem byłego carskiego generała Józefa Dowbor-Muśnickiego, przy całkowitej obojętności władz w Warszawie, w kilka tygodni zbudowali od podstaw 150 000 Armię, która obroniła Wielkopolskę a następnie odegrała dużą rolę w utrzymaniu Lwowa i całej Polski.