05.10.1356 r.
Król Kazimierz III Wielki powołał Sąd Wyższy Prawa Niemieckiego i Sąd Sześciu Miast, który był ostateczną instancję odwoławczą przy królu.
W miastach lokowanych na prawie niemieckim powstawały odrębne sądy dla mieszczan. Sądowi ławniczemu przewodniczył wójt; jednocześnie działał, zyskujący z czasem na znaczeniu, sąd rady miejskiej z burmistrzem na czele (sąd radziecki), tworzący od XVI w., czasem wraz z ławą, sąd radziecko-ławniczy. Sądy większych miast były nieraz sądami wyższymi, przyjmującymi apelacje i wydającymi pouczenia prawne, tzw. ortyle; niekiedy sądy zwracały się po nie do Magdeburga; taką praktykę zwalczał Kazimierz III Wielki; 1356–68 utworzył on sąd wyższy prawa niemieckiego na zamku krakowskim, podległy sądowi sześciu miast (w jego skład wchodziło po 2 przedstawicieli 6 większych miast Małopolski, powoływanych przez króla). Immunitety umożliwiły też we wsiach dóbr immunizowanych rozwój sądu ławniczego, składającego się z ławników z sołtysem na czele; sołtysów sądziły sądy leńskie pod przewodnictwem landwójta. Osobne sądy duchowne sądziły na mocy privilegium fori sprawy duchownych (z wyjątkiem spraw o dobra ziemskie i przestępstw przeciw państwu), także sprawy wiary lub z nią związane (np. małżeńskie); gdy strony należały do różnych stanów, właściwym był na ogół sąd pozwanego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz