Sonda Chang’e 5 wchodzi na orbitę wokół Księżyca

https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/sonda-change-5-wchodzi-na-orbite-wokol-ksiezyca?fbclid=IwAR2w8Sg6h6Q2a4UffsTlu_juX_0iLjbSRgtIYB3lS-EWgGEAroS9WATauts 

The Wall

 #wydarzenie #historyczne #popkultura

30.11.1979 r.

Ukazał się album The Wall zespołu Pink Floyd.

Tego dnia w brytyjskich sklepach pojawił się podwójny album „The Wall”, który obok „The Dark Side of the Moon” uznany zostanie za najlepszą płytę Pink Floydów. „Ściana”, dzieło basisty i lidera grupy Rogera Watersa, została pomyślana jako rodzaj rockopery. Kolejne piosenki opowiadają o życiu Pinka, rockmana, którego losy przypominają biografię Watersa. Album sprzedawał się (i nadal się sprzedaje) świetnie, podobnie jak bilety na widowiska plenerowe, zwykle grane na stadionach, podczas których Floydzi, a potem po odejściu z zespołu sam Roger Waters, grali muzykę z „The Wall”. Wielkim sukcesem okazał się też film Alana Parkera „Pink Floyd The Wall” z 1982 r. z Bobem Geldofem w roli Pinka. 21 lipca 1990 r. na placu Poczdamskim w Berlinie Waters wystawił „The Wall” dla uczczenia upadku muru berlińskiego. Koncert był transmitowany w 35 krajach, w tym w Polsce.

Prof. Marek Jan Chodakiewicz: Między „socjałami” a „żydokomuną”

 Jak to wszystko, co pisaliśmy o „żydokomunie”, przekładało się na polityczne konfiguracje w obozie socjalistycznym na ziemiach polskich pod zaborami? Oddajmy głos autorytetom. Późniejszy bolszewik Karol Sobelsohn („Karol Radek”) napisał o swojej działalności w ruchu marksistowskim: „Potem często żartowaliśmy sobie w kierownictwie polskiej Socjal Demokracji, która składała się w większości z Żydów, że jedyną osobą, która wiedziała, jak czytać w jidisz, był Dzierżyński wywodzący się z polskiej katolickiej szlachty”. 

Foto. T. Gutry

Pisząc w tym samym czasie, autor Roy Devereux podał, że: „Jednak najpotężniejszym instrumentem żydowskiego komunizmu jest Bund, Związek Zawodowy żydowskich robotników przemysłowych, który również jest inspirowany z Moskwy... Miejscem narodzin Bundu była Rosja, gdzie jego zwolennicy brali udział w rewolucyjnej walce w 1905 i 1906”.

Litewski historyk liberalny i narodowy Vejas Gabriel Liulevicius stwierdził, że niemieccy „Urzędnicy [Ober-Ost na kresach północno-wschodnich w 1918 r.] również twierdzili, że stał się bardziej widoczny udział polityczny i samoasertywność ludności żydowskiej, które częściowo były napędzane przez wpływ idei bolszewickich na młodych Żydów”.

Według gazety bundowskiej „Lebensfragen” z 9 kwietnia 1919 r.: „Młodzi nie potrzebują słów. Tęsknią za czynem, za wielkimi czynami, zdolnymi zniszczyć jednym ciosem śmierdzące błoto gnijącego życia. Tęsknią za żelaznym młotem, za burzą, za zemstą historii. Razem z nimi my też słyszymy pioruny zbliżającej się burzy”.

Izraelski uczony Baruch Gurevitz uważa, że „Rewolucja bolszewicka miała wielki wpływ na życie żydowskie generalnie oraz na scenę polityczną szczególnie. Żydowskie partie socjalistyczne i młodzież żydowska wierzyły, że wielka okazja przypadła Żydom, aby zmienić swój statut gospodarczy i polityczny. Czuły, że «teraz albo nigdy» nadszedł czas, aby stać się częścią nowego społeczeństwa i nowego świata. Żydów, którzy odmówili uznania rewolucji bolszewickiej jako rozwiązania swego własnego problemu narodowego, spytano: «Jak możecie – stojąc twarzą w twarz z taką wielką powszechną rewolucją – być dalej usatysfakcjonowani z małymi, nieliczącymi się ruchami bez szansy i nadziei?». W tym czasie istniała silna tendencja do przyłączenia się do komunistów i stania się częścią rewolucji światowej... Po stronie żydowskiej było wielu ludzi, szczególnie z żydowskich kół socjalistycznych, takich jak Bund i Zjednoczona Żydowska Socjalistyczna Partia Robotnicza (znana jako Farainigte), którzy przyłączyli się do bolszewików podczas rewolucji i wojny domowej i po zwycięstwie bolszewickim, wierząc, że rewolucja otworzyła nową erę, w której Żydzi dostaną szansę, aby stać się częścią nowego społeczeństwa”. 

Alexander V. Prusin, urodzony w Sowietach historyk żydowsko-ukraiński, który pracował w USA, pisał niedawno, że „W okresie międzywojennym Żydzi stanowili przeciętnie 40 procent członków KPZU [Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy], KPZB [Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi] i Komunistycznej Partii Polski. Dlatego kojarzenie Żydów z komunizmem stało się jednym z najbardziej popularnych politycznych symboli na prawicy w międzywojennej Europie”. 

Krytyczka literacka i filozofka Rebecca Newberger Goldstein uważa, że „Postępowa polityka również wciągnęła Izraela Joszuę [Singera], który w daleko większym stopniu był politycznie zaangażowany niż jego brat i który w 1918 r. wyjechał do Kijowa, aby być sam świadkiem wydarzeń, które wierzył, że są jutrzenką wieku odkupienia politycznego, laickiego Edenu, gdy proletariackie braterstwo wyeliminuje większość niesprawiedliwości tego świata, a szczególnie tych, których doświadczało Żydostwo europejskie. Spędził cztery lata w Rosji, a z czasem stawał się narastająco zdegustowany generalnym poziomem zezwierzęcenia oraz, co było najbardziej bolesne, z dziarskimi objawami antysemityzmu, który nie zniknął. Powrócił do Warszawy z zalanym żółcią podejściem do rewolucji, co spowodowało, że jego życie stało się dla niego trudne pośród lewicowych myślicieli jego środowiska... Abraham Cahan, który był redaktorem głównej nowojorskiej wiodącej [socjalistycznej] gazety w języku jidisz, «Forverts» [czyli naprzód], przyjął Izraela Joszuę do pracy jako swego warszawskiego korespondenta, po pewnym czasie wysyłając go z powrotem do Związku Sowieckiego, aby zapisał tam swe wrażenia, które następnie puścił w odcinkach w piśmie «Naprzód», oraz opublikował w formie książkowej jako Nay-Rusland [czyli Nowa Rosja], w 1928 r. Wyprawy Singera tylko potwierdziły ponure konkluzje, które wysnuł na temat bolszewickiego raju. Warszawska inteligencja żydowska uznała, że nie może tolerować jego animadwersji, co z kolei tak bardzo uczyniło go zgorzkniałym, że po pewnym czasie zaakceptował zaproszenie, aby wyemigrować do Nowego Jorku”.

Pamiętając o tych opiniach i faktach, obecnie opiszmy narodziny polskiego socjalizmu i nacjonalizmu w latach 80. XIX wieku. Mechanizmy występujące przy bólach porodowych i pierwszych krokach organizacyjnych polskich były bardzo podobne do żydowskich. Dzieci pozytywistów, wywodzące się głównie ze szlachty, często już w szeregach inteligencji nie były usatysfakcjonowane pracą organiczną i brakiem zaangażowania politycznego matek i ojców (tak jak „postmaskilim”). Zaczęły się buntować i szukać ofert intelektualnych, które można było łatwo połączyć z lekcjami organizacyjnymi pozytywistycznymi oraz poezją romantyczną, której byli oni w większości. 

Najważniejsze oferty na rynku myśli to marksistowska walka klas oraz darwinowska walka o przeżycie najlepiej dostosowanych. Z nienawistnych ideologii tych wykluły się socjalizm i nacjonalizm. Oba trendy domagały się mobilizacji totalnej mas. W rzeczywistości doszło do mobilizacji dużej części radykalnej inteligencji. Masy chłopskie pozostały raczej indyferentne, a robotnicze dość niechętnie angażowały się w intelektualne przygody radykałów.

  Z fermentu tego zaczęły wynurzać się konkretne byty organizacyjne wyznające ideologie, który zdominować miały XX w. Były to ideologie radykalne, rewolucyjne. Zwykle kolektywistyczne: socjalistyczne bądź nacjonalistyczne, a często połączenie tych zjawisk. 
Niezależnie od socjalistów, ale czasami współpracując z nimi i inspirując ich, a czasami zwalczając się na wzajem, istniała emigracyjna Liga Polska i jej tajna młodzieżówka krajowa „Zet”. W 1893 r. przeniesiono kwaterę organizacyjną na stałe nad Wisłę i zmieniono nazwę organizacji na Liga Narodowa, a później na Stronnictwo Demokratyczno-Narodowe. Ruch ten i jego organizacje zwane były Narodową Demokracją, czyli endecją. Pozostawała w podziemiu do 1905 r., a potem działała w dużym stopniu z odkrytą przyłbicą. Jej przywódcami byli: Zygmunt Balicki, Jan Popławski i Roman Dmowski.

Prymatem dla nich był polski nacjonalizm i sprawa narodowa. Celem – niepodległość. Podkreślali konieczność emancypacji i polonizacji ludu, stworzenia z niego nowoczesnego narodu. W tym sensie byli demokratyczni. Negowali liberalizm w pewnym stopniu i być może w taki sposób bliżej było im do kolektywistycznego socjalizmu. Ale to nigdy nie przesłoniło ich celu strategicznego: obudzenia narodu polskiego, aby zdobyć suwerenność państwa. W tym celu endecja odrzucała walkę klas, kładła nacisk na solidarność narodową, wszechpolskość i wszechstanowość. 

Jednocześnie organizowała prężne stowarzyszenia zawodowe i profesjonalne na wszystkich polach. W sensie masowości zasięgu wybijał tu się, na przykład, wyrastający z utworzonego w 1901 r. Związku im. Jana Kilińskiego Narodowy Związek Robotniczy (NZR), co szczególnie doskwierało socjalistom. Podobnie zgrzytali z bezsilności wobec endeckiej „akcji gminnej”, która na szeroką skalę broniła język polski wśród włościan. Mamy więc polski nacjonalizm w akcji. Otwarty na wyznających prymat polskiego patriotyzmu asymilantów i neofitów, w tym Polaków żydowskiego pochodzenia, bo ze względu na swe jagiellońskie korzenie ruch narodowy był demokratyczny i egalitarny, ale nie-socjalistyczny, a z czasem stał się mocno antysocjalistyczny. Dążył do niepodległości i strzegł Polaków przed rewolucją, a szczególnie mrzonkami internacjonalizmu. 
         
Marek Jan Chodakiewicz
Waszyngton, DC, 15 listopada 2020 r.
Intel z DC

Co się stanie z Twoim zdrowiem, jeśli będziesz często jadał czosnek

8. The Sumerians - Fall of the First Cities

Cywilizacje Przedsumeryjskie - wczesne kultury Mezopotamii

TOS-2 Tosoczka. Nowe wcielenie rosyjskiej broni termobarycznej [ANALIZA]

https://www.defence24.pl/przemysl-analizy/tos-2-tosoczka-nowe-wcielenie-rosyjskiej-broni-termobarycznej-analiza?fbclid=IwAR0tKpNxyRmAq7pxW3BONFDWPUJixPjumpdW5ZDIDJZZBZrm8ih12zZ3teU 

Cztery Mi-14 w locie.

 Super fotka.

Foto: ...

Anathema - Emotional Winter [High Quality]

Ostateczny los naszego Układu Słonecznego

 

Po tym, gdy Słońce się zestarzeje Jak skończy się nasz Układ Słoneczny? Niektórzy naukowcy mają odpowiedź: część zostanie pochłonięta. a reszta prawdopodobnie się rozpadnie.

Badanie prawdopodobnego losu naszego Układu Słonecznego jest „jednym z najstarszych zajęć astrofizyki, sięgającym wstecz do samego Newtona”, zgodnie z początkiem niedawnej publikacji, której głównym autorem jest Jon Zink (UC Los Angeles). Chociaż tradycja jest długa, dziedzina ta jest skomplikowana: rozwiązanie dynamicznych interakcji między wieloma ciałami jest nieustannie trudnym problemem.

Co więcej, należy wziąć pod uwagę nie tylko dynamikę niezmiennych obiektów. Słońce będzie dramatycznie ewoluowało w miarę jego starzenia się na ciągu głównym i zwiększy swój rozmiar, który obejmie orbity Merkurego, Wenus i Ziemi. Następnie straci prawie połowę swojej masy w ciągu następnych 7 mld lat.

Planety zewnętrzne przetrwają tę ewolucję, ale nie wyjdą bez szwanku: ponieważ grawitacyjne przyciąganie słonecznej masy jest tym, co rządzi orbitami planet, a utrata masy naszego Słońca spowoduje, że planety zewnętrzne podryfują jeszcze dalej, osłabiają swoją więź z Układem Słonecznym.

Co się stanie potem? Zink i jego współpracownicy pokazują scenariusz za pomocą serii symulacji numerycznych N-ciał.

Koniec z Układem Słonecznym
Symulacje autorów badają, co stanie się z planetami zewnętrznymi po tym, jak Słońce pochłonie planety wewnętrzne, straci połowę swojej masy i rozpocznie nowe życie jako biały karzeł. Zink i współpracownicy pokazują, jak olbrzymie planety będą migrować na zewnątrz w odpowiedzi na utratę przez Słońce masy i że stworzą stabilną konfigurację, w której Jowisz i Saturn osiądą w rezonansie ruchu średniego 5:2 – Jowisz wykona 5 okrążeń na każde 2 okrążenia Saturna.

Ale nasz Układ Słoneczny nie istnieje w izolacji. Galaktyce są inne gwiazdy i jedna przechodzi obok nas mniej więcej co 20 mln lat. Zink i współpracownicy uwzględniają ruchy tych innych gwiazd w swoich symulacjach. Pokazują, że w ciągu 30 mld lat przeloty gwiazd będą zakłócać planety zewnętrzne na tyle, że stabilna konfiguracja zmieni się w chaos i spowoduje gwałtowne wyrzucenie większości gazowych olbrzymów z Układu Słonecznego.

Ostatnia niewzruszona planeta pozostanie w pobliżu jeszcze przez chwilę. Ale w ciągu 100 mld lat nawet ta ostatnia pozostała planeta również zostanie zdestabilizowana przez przelot gwiazdy w jej pobliżu i wyrzucona z Układu Słonecznego. Po tej eksmisji, planety olbrzymy będą niezależnie wędrować po galaktyce i dołączą do populacji planet swobodnie poruszających się bez gwiezdnych gospodarzy.

Nasz los jest zatem ponury: zgodnie z tymi symulacjami połączenie utraty masy Słońca z przelotami gwiazd doprowadzi do całkowitego rozpadu Układu Słonecznego. Dobre wieści? Ten los rozciąga się na wiele miliardów lat w przyszłość.

Opracowanie:
Agnieszka Nowak

Więcej informacji:
The Eventual Fate of Our Solar System

The Great Inequality and the Dynamical Disintegration of the Outer Solar System

Źródło: AAS

Na ilustracji: Wizja artystyczna dotycząca zewnętrznych krańców naszego Układu Słonecznego. Źródło: ASA, ESA, G. Bacon (STSci)

Lucy Maud Montgomery

 30 listopada 1874 roku w Clifton (Wyspa Księcia Edwarda, Kanada) urodziła się pisarka Lucy Maud Montgomery, autorka słynnego cyklu powieściowego o Ani z Zielonego Wzgórza (pierwsza część serii ukazała się w 1908 roku). Montgomery jako pierwsza Kanadyjka została członkinią brytyjskiego Królewskiego Towarzystwa Sztuk Pięknych (Royal Society of Arts), odznaczono ją również Orderem Imperium Brytyjskiego.

Na zdjęciu pisarka ok. trzeciej dekady XX wieku (ze zbiorów Library and Archives Canada, sygn. C-011299, domena publiczna)

Paryż płonie, to już prawdziwa rewolucja. Padła Bastylia.

"Zostawcie to Polakom" (Laissez faire aux Polonais), jedna z najsłynniejszych szarż kawaleryjskich

 30 listopada 1808 roku miała miejsce najsłynniejsza polska szarża. Szwoleżerowie gwardii zdobyli wąwóz Somosierra.

Przełęcz leżąca w górskim łańcuchu Guadarrama była ostatnim punktem obrony na drodze wiodącej do stolicy Hiszpanii, miała przez to strategiczne znaczenie i była silnie broniona przez hiszpańską armię gen. San Juana. Na szczycie przełęczy, na artyleryjskim szańcu ustawiono 10 armat, a wąską i jedyną drogę wiodącą ku górze przecinały trzy kolejne pozycje artyleryjskie. Zbocza obsadzili hiszpańscy gerylasi, zaś siły główne pozostawały za główną pozycją.

Rankiem 30 listopada patrol służbowego szwadronu polskich szwoleżerów dał się zaskoczyć i stracił jednego żołnierza wziętego do niewoli. Pod ogniem dobrze ustawionych hiszpańskich dział, załamywały się także ataki francuskiej piechoty. Wściekły Napoleon chcąc niejako ukarać szwoleżerów, nakazał szarżę na pierwszą baterię. W opinii otaczających cesarza oficerów, była to bezsensowną i niemożliwa do wykonania operacja. Generał Montbrun, doświadczony kawalerzysta i sam szef sztabu Wielkiej Armii marszałek Berthier próbowali odwieść Bonapartego od tego zamiaru. Zirytowany Napoleon rzucił tylko: "Zostawcie to Polakom" (Laissez faire aux Polonais).

I ruszyło stu kilkunastu polskich lekkokonnych w pełnym galopie. Jedni wołali "Vive L'Empereur!", inni "Naprzód psie krwie, Cesarz patrzy!", i wkrótce rozkaz został wykonany. Na Polaków kłębiących się przy zdobytej baterii runął jednak ogień z kolejnych hiszpańskich dział. Kozietulski dowodzący szwadronem zarządził kolejną szarżę. Do drugiej baterii już jednak nie dotarł zwalony z zabitego konia. Mimo to kolejne baterie padały pod szablami rozpędzonych Polaków. Po zdobyciu ostatniej 8 tysięcy Hiszpanów rzuciło się do ucieczki. W pościgu szwoleżerowie zagarnęli jeszcze kilkuset jeńców. Gen San Juan uciekł aż do Talavery, gdzie został zabity przez własnych żołnierzy, którzy obarczyli go winą za klęskę. W szarży pod Somosierrą poległo 14 Polaków z 3 szwadronu.

Po bitwie, 1 grudnia, Napoleon rozkazał ustawić pułk w szyku bojowym z dobytymi szablami, po czym zdjął kapelusz i zawołał: "Cześć najdzielniejszym z dzielnych!" (Honneur aux braves des braves!).

Bitwa miała strategiczne znaczenie, otwierała bowiem Napoleonowi drogę na Madryt. Przeszła także do historii wojskowości jako jedna z najsłynniejszych szarż kawaleryjskich. W XIX wieku była przedstawiana i gruntownie analizowana w szkołach wojskowych na całym świecie. Jak głosi anegdota, podczas jednego z takich wykładów w pruskiej Kriegsschule, w obecności samego Bismarcka, jeden z oficerów zażartował, "że pewnie Polacy byli tak pijani, że ich konie poniosły", na co kanclerz miał zareplikować - "być może, ale tchórzy konie poniosłyby w przeciwną stronę".

Fot.: Obraz Jerzego Kossaka, Szarża szwoleżerów w wąwozie Somosierry, 1929 r.

Tajna narada w Brześciu

https://www.facebook.com/groups/HistoriaNaKazdyDzien/permalink/3294622973939870/

Szczecin rezygnuje ze współpracy energetycznej z PGE wybierając w jego miejsce niemiecki E.ON.

https://twitter.com/BatugWojciech/status/1331845570525356032?s=20 

ORP Wilk

 #smaczek

ORP Wilk i przejście przez cieśninę Sund.

W ciasnym kadłubie zanurzonego okrętu podwodnego z napięciem wsłuchiwano się w odgłosy potężnych eksplozji bomb głębinowych. Już trzecią dobę trwało polowanie na naszą jednostkę. Jej dowódca podjął jednak ryzykowną decyzje - wynurzenie. Po wielu godzinach okręt wypłynął na powierzchnię, a załoga mogła zaczerpnąć świeżego powietrza.

Szybo pogarszający się stan techniczny oraz brak szans na sukces stały się także udziałem ORP Wilk (uszkodzenie steru głębokości, kompas magnetyczny, przecieki zaworów dennych i wycieki paliwa). Dowódca Wilka kapitan Bogusław Krawczyk, zdecydował się szukać celów dla swych torped w innej części Bałtyku (na zmianę sektora działania wyraziło dowództwo), lecz i tam spotkał tylko płynące pojedynczo i bez eskorty statki handlowe. Zapytawszy drogą radiową dowództwo, czy może je zaatakować bez uprzedzenia, otrzymał z Helu odpowiedz odmowną. Możliwości dalszej walki powoli się kończyły, liczne awarie i brak paliwa postawiły załogę przed wyborem - udać się do najbliższego neutralnego portu czy przebijać się do Anglii (tutaj ponowna otrzymana zgoda). Mimo ryzyka wybrano drugą możliwość. 14 września okręt rozpoczął swój brawurowy rejs. Wszedł nocą na powierzchni przez wąski i płytki akwen. Do emocjonującego spotkania z przeciwnikiem doszło jak to bywa na filmach sensacyjnych w najwęższym miejscu cieśniny koło wyspy Saltholm, gdzie w pewnej chwili wprost na Wilka wpłynęły dwie obce jednostki przechodząc 60 metrów - rozpoznano w nich wtedy niemiecki niszczyciel Richard Beitzen i torpedowiec T 107. Załoga Wilka w kamizelkach ratunkowych przebywana na pokładzie, tylko przy dziale czuwali artylerzyści, gotowi podjąć nierówną walkę. Grozę położenia zwiększyło włączenie przez Niemców reflektora, który na moment uchwycił sylwetkę polskiego okrętu. Jednak szczęście sprzyjało Polakom i nie zostali zauważeni. 20 września zawinęli szczęśliwie do szkockiego portu w Rosyth dołączając do polskich okrętów już tam czekały po wykonaniu operacji Peking.

Według niektórych informacji był nawet osobistym szoferem generała Pattona

 29 listopada 2006 roku w Łodzi zmarł Leon Niemczyk - aktor filmowy i teatralny. W powszechnej opinii uchodził za kobieciarza i bawidamka. Ale przede wszystkim był człowiekiem o ogromnym doświadczeniu życiowym, o czym wspominał w jednym z wywiadów kolega Leona Niemczyka z planu Rancza- Paweł Królikowski : (...) usłyszałem życiorys Leona. Niesamowicie barwny. Szkoda, że to nigdy nie zostało zapisane na taśmie filmowej. To co nakręcono o nim jest bardzo grzeczne i powierzchowne. Był skryty. Swoją prywatność chował dla siebie. Miał opinię kobieciarza i bawidamka. Myślę, że ten wizerunek mu nie przeszkadzał, a nawet go bawił, ale chyba nie był do końca prawdziwy. To był po prostu facet o ogromnym doświadczeniu życiowym. Na to doświadczenie składały się takie wydarzenia jak ucieczka z więzienia gestapo czy wyrwanie się z rąk komunistów. Był żołnierzem Armii Krajowej, walczył… Kilkakrotnie wyrywał się z rąk śmierci. Bardzo głęboko utkwiło mi w pamięci zdanie, które do mnie powiedział krótko przed śmiercią: „Wiesz, dla młodych aktorów…, dla wszystkich aktorów w latach czterdziestych i pięćdziesiątych zagrać w filmie to było wielkie szczęście. To było wielkie szczęście”- powtórzył. W tym jednym zdaniu zawarł swój ogromny szacunek dla pracy , dla tego co się dostaje się od losu. Oczywiście film był wtedy czymś innym niż teraz. Dawał szansę popularności, wykazania się, ale jednocześnie stawiał ogromne wymagania warsztatowe i psychiczne. Trzeba było być zawodowcem, osobowością żeby zaistnieć i utrzymać się. Tak chciałbym zapamiętać Leona i będę pamiętał to, że „…grać w filmie to wielkie szczęście”. To przesłanie dla nas wszystkich aktorów. Szukać szczęścia, znajdywać je w życiu, w sztuce i dzielić się z tym szczęściem z innymi (źródło cytatu: ranczo.org'').

Warto również nadmienić, że w czasie II wojny światowej Leon Niemczyk służył również w 444 batalionie III Armii Pattona. Według niektórych informacji był nawet osobistym szoferem generała Pattona. Po powrocie do Polski pracował w Stoczni Gdańskiej. Karierę aktorką rozpoczynał w przystoczniowym zespole teatralny. Dalszą karierę kontynuował w Objazdowym Teatrze Komedii Muzycznej w Warszawie, a następnie w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku i w łódzkim Teatrze Powszechnym. Na ekranie zadebiutował w 1953 r. w Celulozie Jerzego Kawalerowicza. Łącznie zagrał w 550 filmach polskich i zagranicznych. Najbardziej znane filmy z udziałem tego cenionego aktora to: Baza ludzi umarłych (według scenariusza Marka Hłaski), Pociąg, Krzyżacy, Ogniomistrz Kaleń, Sygnały, Rękopis znaleziony w Saragossie, Wielki Szu, Wierna rzeka, Vabank, Akademia Pana Kleksa. W 1961 roku zagrał rolę Andrzeja w nominowany do Oskara filmie Nóż w wodzie w reżyserii Romana Polańskiego. Nóż w wodzie to swoiste studium psychologiczne opowiadające o rywalizacji dwóch przypadkowo spotykających się mężczyzn o względy jednej kobiety.

Film ten był pierwszą polską produkcją nominowaną w 1963 roku do Oscara. Pod koniec życia występował w serialu komediowo-obyczajowym Ranczo. Na swoim koncie miał również niezwykle humorystyczną rolę sierżanta Kawałka w Miodowych latach. Zmarł przeżywszy 83 lat. Został pochowany na Cmentarzu Starym w Łodzi.

/Marta

Koncert pieśni marynarskich i szantowych [on-line] - Zespół Wokalny Klub...

Rzecz o skutkach powstania listopadowego

 · 

My Reakcja

W kręgach patriotycznych dość powszechną praktykę stanowi idealizowanie powstania listopadowego jako bohaterskiego zrywu. Warto jednak odsunąć sentymenty na bok i przyjrzeć się skutkom, jakie powstanie wygenerowało.

Warto przypomnieć, że Prusy i Austria, które były w sojuszu z Rosją w ramach Świętego Przymierza, rozciągnęły kordon wojskowy w czasie wojny polsko–rosyjskiej z lat 1830-1831 roku, a już w grudniu 1830 roku w Prusach zmobilizowano armię pod dowództwem feldamrszałka von Gneisenaua, który miał czuwać nad szczelnością kordonu i być przygotowaną na wejście do wojny po stronie rosyjskiej. Według ustaleń Banku Polskiego powyższe państwa skonfiskowały 50 tysięcy karabinów, 3 tysiące par pistoletów, 4 tysiące szabel, 40 tysięcy luf, 51 tysięcy funtów prochu czy 355 tysięcy funtów saletry zakupione przez rząd polski na potrzeby powstania. Sekwestrem objęto też aktywa Banku Polskiego, przechowywane w Berlinie. Powstania nie poparła ani Wielka Brytania, ani też Francja.

Na skutek Powstania Listopadowego wszyscy trzej zaborcy zaostrzyli represje, a zostały one nasilone zwłaszcza w zaborze rosyjskim. Car Mikołaj I unieważnił konstytucję z 1815 roku, zniósł odrębny sejm i armię. Kilkadziesiąt tysięcy polskich żołnierzy wcielono do armii rosyjskiej i zesłano w głąb Rosji. Do Kongresówki wkroczyła 100 –tysięczna armia rosyjska i nałożono kontrybucje w wysokości 20 mln rubli.

W Warszawie, pomimo amnestii, powołano „nadzwyczajny” Najwyższy Sąd Kryminalny. Mieszkańcy stolicy byli zmuszani do składania przysięgi na wierność carowi. Na koszt społeczeństwa polskiego, za sumę 11 milionów rubli, wybudowano cytadelę, która miała za zadanie utrzymać w mieście posłuszeństwo, na wypadek wybuchu kolejnego powstania. W miejsce konstytucji car nadał Królestwu Statut Organiczny, który jednak był często zawieszany w związku ze stanem wojennym, utrzymującym się, z przerwami, do początków XX wieku. Z pięciu komisji rządowych Rady Administracyjnej Królestwa, która została całkowicie podporządkowana nowemu namiestnikowi, Iwanowi Paskiewiczowi, zachowano jedynie trzy, odpowiedzialne za Skarb, Sprawiedliwość i Sprawy Wewnętrzne. W 1841 roku całkowicie zniesiono Radę Stanu Królestwa Polskiego, a jej kompetencje rozdzielono między Radę Administracyjną oraz Zebranie Ogólne Departamentów z siedzibą w Petersburgu. W ten sposób podporządkowano polskie organy sądownicze władzom rosyjskim. W 1847 roku wprowadzono w Kongresówce rosyjski kodeks karny, a sześć lat wcześniej rosyjski system monetarny jak również rosyjskie wojskowe przepisy rekrutacyjne.

W 1837 roku zlikwidowano województwa, które zastąpiono guberniami, a w miejsce prezesów wojewódzkich ustanowiono rządy gubernatorów i gubernatorów cywilnych. W 1842 r. miejskie urzędy municypalne zastąpiono magistratami, a w powiatach utworzono stanowiska naczelników. Następowała powolna rusyfikacja administracji Kongresówki. Represje nie ominęły oświaty, kultury i religii. Zamknięto Uniwersytet Warszawski i Towarzystwo Przyjaciół Nauk. Z obszaru Królestwa Kongresowego wywieziono w głąb Rosji 390 pak zbiorów Towarzystwa i 150 tysięcy dzieł Biblioteki Uniwersytetu (w tym 7 tysięcy ksiąg wydanych przed 1520 rokiem i 12 tysięcy rękopisów) oraz zbiory numizmatyczne liczący 100 tysięcy pozycji. Wywieziono także 2500 eksponatów zoologicznych, 1500 mineralogicznych, 400 z zakresu fizyki, 2000 dotyczących chemii, ponadto 3000 lekarskich i 2400 dotyczących budownictwa. Zrabowano również rzeźby, tkaniny i obrazy z Łazienek Królewskich i Zamku Królewskiego. Liczba gimnazjów została zmniejszona, a sprawy szkolnictw powierzono Warszawskiemu Okręgowi Naukowemu, bezpośrednio podlegającemu Ministerstwu Oświaty w Petersburgu. Przywrócona została taryfa celna między Królestwem Polskim, a Rosją, co począwszy od 1831 roku stanowiło poważny czynnik hamujący rozwój gospodarczy. Porzucono projekt budowy kompleksu przemysłowego na obszarze Małopolski, stworzony przez księcia Druckiego-Lubeckiego, a także projekt budowy kanału windawskiego, który połączyłby Wisłę z Bałtykiem, pozwalając na ominięcie Prus.

Jeszcze ostrzejsze represje spotkały tak zwane Ziemie Zabrane, gdzie rozpoczęto proces depolonizacji. Amnestia uchwalona w Królestwie Kongresowym nie obejmowała tego obszaru. W 1832 roku rozpoczęto proces kasaty klasztorów na ziemiach Litwy, Rusi i Ukrainy, likwidując 194 klasztory wraz ze szkołami parafialnymi i przyklasztornymi. Od 1836 roku szlachectwo wymagało poświadczenia w dokumentach, co skutkowało wykluczeniem tysięcy rodzin ze stanu szlacheckiego. Dodatkowo, w okresie od 1832 do 1842 r., 54 tysiące rodów z obszaru Litwy, Podola i Wołynia po deklasacji zesłano na Syberię. Zlikwidowano Uniwersytet Wileński, Liceum Krzemienieckie i wiele innych placówek edukacyjnych. W 1839 roku zlikwidowano Unię Brzeską i wyrugowano Kościół unicki z obszaru Cesarstwa Rosyjskiego. W 1840 roku w ramach unifikacji administracyjnej zniesiono Statut Litewski, kładąc kres wybieralnym urzędom ziemskim, samorządowi ziemskiemu i rugując język polski z administracji tych obszarów.

Na terenie zaboru pruskiego, w Wielkim Księstwie Poznańskim zniesiono urząd namiestnika, a uczestników powstania spotkały surowe represje. Stanowiska administracyjne, wcześniej obsadzane często przez polskich szlachciców, powierzano odtąd wyłącznie Niemcom. Likwidacji uległ samorząd gminny, a w 1832 roku zainicjowano akcję licytacji zadłużonych majątków ziemskich, które odbierano polskiej szlachcie i sprzedawano wyłącznie Niemcom. W administracji i szkolnictwie odbywała się germanizacja, zlikwidowano 23 klasztory i skonfiskowano ich majątki, które następnie przekazywano zwłaszcza kościołowi ewangelickiemu.

Na terenie zaboru austriackiego i Wolnego Miasta Krakowa zmuszono około 20 tysięcy emigrantów z Królestwa Kongresowego do opuszczenia Austrii. Przez pewien czas Kraków był okupowany przez armię rosyjską. Zmodyfikowano funkcjonowanie miast poprzez nadanie im nowej konstytucji, która ograniczała liczbę posłów i senatorów. Zaborcy zobowiązali się także do likwidacji Wolnego Miasta Krakowa, które miało zostać wcielone do Austrii. Uniwersytet Krakowski zreorganizowano na wzór austriacki.

Konkludując, zakończone klęską Powstanie Listopadowe, idealizowane jako bohaterski zryw zbrojny, wywołało szereg konsekwencji, które naród polski odczuwał przez większość XIX wieku. Jego wybuch zaprzepaścił szansę na rozwój gospodarczy, kulturowy i intelektualny całego terytorium Królestwa Polskiego, przyczyniają się także do rozpoczęcia procesu depolonizacji Ziem Zabranych i zaostrzenia antypolskiego kursu w zaborach austriackim i pruskim.

Autor: PM Korekta: TG

Niemcy o Polakach we Wrześniu 1939 roku: „bronili się naprawdę dzielnie”

https://histmag.org/Polacy-bronili-sie-naprawde-dzielnie.-Niemcy-o-zolnierzach-II-RP-we-Wrzesniu-1939-roku-15675?fbclid=IwAR0-hQwxXbCvvOI6XCLOLETdmC274vejm_icezmcM3_oEXilIjDi-_8M4a4 

Kupić neutralność – Portugalia i handel wolframem podczas II wojny światowej

https://historykon.pl/kupic-neutralnosc-portugalia-i-handel-wolframem-podczas-ii-wojny-swiatowej/?fbclid=IwAR0zWIJ1Pi5LHfYlxZihwWE2chuimCQgFJCaC_KbfiITSl6PSNdKNA9HTz8 

Goralenvolk: podhalańscy wasale III Rzeszy

https://histmag.org/Goralenvolk-podhalanscy-wasale-III-Rzeszy-6044?fbclid=IwAR1b6ERAsnQ7zD4sVxDL7DZamqdzeUw5tDCk3E3eNqcwL7wwwyMAhGn3Ohk 

Łukasz Ciepliński

  26 listopada 1913r. urodził się Łukasz Ciepliński ps. „Pług" – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego (w 2013 r. awansowany pośmiertnie do stopnia pułkownika), żołnierz Organizacji Orła Białego, ZWZ-AK oraz NIE i DSZ, prezes IV Komendy Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość.

Jak mówił: "Bądź Polakiem, to znaczy całe zdolności zużyj dla dobra Polski i wszystkich Polaków".

Przebywając w więzieniu, 20 stycznia 1951 roku, napisał taki list do swojego syna:…

Zobacz więcej

Ktoś kto to widzi tą idealnie pod pandemię utkaną siatkę powiązań

https://twitter.com/Albert301271/status/1333098987893780480?s=20 

Leon Niemczyk

 29 listopada 2006 roku w Łodzi zmarł Leon Niemczyk - aktor filmowy i teatralny, podchorąży AK, uczestnik Powstania Warszawskiego.

"Mamusiu proszę cię przyjdź do mnie na widzenie i jeszcze ras proszę cię Kochana Mamusiu proszę cię nie za pomnij przyjść do mnie na widzenie..."

 Zapomnieć nie wolno. Nie odwracajcie oczu. To wydarzyło się naprawdę. Wczoraj była "rocznica" jednego z chorych dzieł - jak większość dzieł - "rasy nadludzi" z Hitlerowa, którzy się do nas w 1939 roku wprosili. Poczytajcie jaki "wysoki" poziom zbydlęcenia prezentowały prymitywne i zakompleksione buraki-"nadludzie" z Hitlerowa (Austria) i z Adolfowa (Niemcy):

28 listopada 1941 r. zarządzeniem Heinricha Himmlera, na wydzielonym terenie Litzmannstadt Getto utworzono obóz dziecięcy, którego pełna nazwa brzmiała Polen-Jugendverwahrlager der Sicherheitspolizei in Litzmannstadt (Obóz prewencyjny dla polskiej młodzieży pod zarządem Policji Bezpieczeństwa w Łodzi). Pierwszy transport polskich dzieci trafił do niemieckiego dziecięcego obozu na Przemysłowej w Łodzi 11 grudnia 1942 r.

Konrad Dakowicz

28 listopada 1941 r. zarządzeniem Heinricha Himmlera, na wydzielonym terenie Litzmannstadt Getto utworzono obóz dziecięcy, którego pełna nazwa brzmiała Polen-Jugendverwahrlager der Sicherheitspolizei in Litzmannstadt (Obóz prewencyjny dla polskiej młodzieży pod zarządem Policji Bezpieczeństwa w Łodzi). Jego teren znajdował się w kwartale ulic: Brackiej, Emilii Plater, Górniczej oraz muru cmentarza żydowskiego (obecnie ul. Zagajnikowa). Główna brama znajdowała się na ul. Przemysłowej (stąd często używana nazwa „obóz z ul. Przemysłowej”).

Dla więzionych dzieci były zbudowane drewniane baraki, służba obozowa zajmowała budynki murowane. W założeniach miało to być miejsce przetrzymywania małoletnich pochodzących z sierocińców i zakładów wychowawczych z ziem włączonych do Rzeszy oraz z Generalnego Gubernatorstwa. Ale można tu było również trafić za jazdę na gapę, za bezdomność, żebranie, zbieranie węgla, kradzieże. Trafiały także dzieci rodziców, którzy nie podpisali volkslisty, wysyłanych do obozów koncentracyjnych, aresztowanych przez Niemców polskich bohaterów. Początkowo przedział wiekowy zatrzymanych wynosił od 8 do 16 lat, z czasem zmieniono na od 2 lat. Wszyscy ewidencjonowani byli według procedury oświęcimskiej: odebranie nazwiska i nadanie numeru, dwie fotografie, daktyloskopia, bez tatuowania. Dzieci pozbawiono ubrań i prywatnych przedmiotów.

Warunki tam panujące były straszne. Dzieci trafiały do obozu bez opiekunów, całkowicie osamotnione, przerażone. Te, które docierały tam z KL Auschwitz – z płaczem chciały wracać. Dzieci ubrane były w drelichy i trepy, zima-lato pracowały po 12 godzin dziennie. Dziewczynki m. in. szyły, prały. Chłopcy zaś m. in. prostowali igły, szyli paski do masek przeciwgazowych, wytwarzali buty ze słomy, pletli koszyki wiklinowe. Maluszki kleiły koperty...Za małe przewinienia i nieposłuszeństwo dzieci biły bite przez pseudowychowawców - zwyrodnialców, co często kończyło się śmiercią.

Obóz przy ul. Przemysłowej funkcjonował do 18 stycznia 1945 r., kiedy to Niemcy, na wieść o wkraczającej do Łodzi Armii Radzieckiej, w pośpiechu uciekli z obozu. Wówczas w „piekle” było około 800 małych, bezbronnych istot. Dziś nie ma śladu po obozie, z małymi wyjątkami. Liczba polskich dzieci, które przeszły przez obóz jest nieznana, bo dokumenty przepadły….

Świadectwa dzieci -byłych więźniów:

Dzieci były (…) wycieńczone. Częstym i charakterystycznym objawem były owrzodzenia na całym ciele, u chłopców charakterystyczne mieszkowate owłosienie dookoła ust. (…) Głównym naszym zajęciem w obozie była praca. Chłopcy wyrabiali buty ze słomy, koszyki z wikliny, paski do masek gazowych oraz skórzane części do plecaków. (…)

Jakie były metody wychowawcze naszych dozorczyń charakteryzuje następujący fakt: 10-letnia Teresa Jakubowska z Poznania pod wpływem głodu skradła koleżance kawałek chleba, za co została pobita i w dodatku nie otrzymała jedzenia. Nic dziwnego że głodna znów skradła chleb (…) Kierowniczka Bayer kazała ją wynieść na śnieg, kilkakrotnie polać zimną wodą, aż na skutek zbicia, głodu i przeziębiania Jakubowska umarła.

Stajenny daje dzieciom po kryjomu gotowane ziemniaki, wymieszane z obrokiem. 15-letni Janek Tratowski ukrywa je w nogawce spodni. Wypchana nogawka zwraca uwagę Edwarda Augusta, nadzorcy obozu. Okłada chłopaka pejczem, a potem już leżącego kopie kilkanaście minut. Przestaje, kiedy Janek się nie rusza. Jest 1944 r. Jego ojciec dostaje potem pismo z policji kryminalnej w Łodzi, że syn zmarł na otwartą gruźlicę płuc.

Urszula Kaczmarek ma 14 lat, kiedy na początku 1943 r. zostaje jedną z pierwszych więźniarek obozu. Jest wątłego zdrowia. Praca w strugarni i ogrodzie jest ponad jej siły i mimo bicia nadzorczyń nie jest w stanie więcej pracować. Z niedożywienia i razów ma wrzód w pachwinie. Trafia do izby chorych. Nie wytrzymuje „zabiegów higienicznych", polegających na polewaniu w mroźny dzień zimną wodą prosto ze studni, i umiera na zapalenie płuc.

Powszechnie karze się dzieci chłostą – wystarczy, że dziecko ma brudne ubranie (w obozie dzieci nie dostają środków czystości), zbyt wolno wykonuje polecenia czy za wolno pracuje. Razy trzeba było liczyć – wspomina jeden z więźniów, bohater filmu dokumentalnego Urszuli Sochackiej „Nie wolno się brzydko bawić"

Do karceru trafia się nawet na kilka dni i nocy, gdzie i tak marne posiłki są jeszcze bardziej ograniczone. Krnąbrnym maluje się z tyłu na ubraniu czerwony pas. Oznacza on przyzwolenie na częstsze bicie przez nadzorców, ale także przez inne dzieci.

Inny świadek, Teresa Stefaniak, jako przykład sadyzmu nadzorczyni podaje, że biła więźniarkę Urszulę Kaczmarek po nogach i brzuchu tylko za to, że poprosiła inną dziewczynkę o wodę.

Z raportu w listopadzie 1943 r. wynika, że na 1055 więźniów ambulatoryjnej pomocy udzielono w 877 przypadkach. Dzieci miały rany cięte, które powstały przy pracy, owrzodzenia, cierpiały na szkorbut, zapalenie dziąseł, uszu, na bóle żołądka, a ponadto wiele z nich miało gruźlicę, świerzb i świnkę. Niemiecki obóz pochłonął nieznaną do dziś liczbę dziecięcych ofiar w wieku od niemowlęctwa do 16 roku życia.

Jakub Poznański pod datą 24 grudnia 1943 r. pisze w swoim dzienniku, że

„kiedy tych bardzo brudnych chłopców wykąpano, oczom lekarzy i pielęgniarzy przedstawił się koszmarny widok – ciała wynędzniałe, noszące ślady nieludzkiego bicia i katowania. Plecy chłopców są pokryte ropiejącymi strupami. Żaden niemiecki lekarz nie chciał ich leczyć”.

Dla dzieci cierpiących na zapalenie pęcherza i moczących się w nocy stworzono specjalny blok, w którym dzieci śpią na wspólnych drewnianych pryczach, bez sienników. Razem z nimi leżą dzieci chore na gruźlicę. Moczona prycza gnije, a zimą ubrania, które dzieci podkładają pod siebie, żeby było choć trochę bardziej miękko, przymarzają do pryczy. Dzieci marzły i dlatego podkładały pod siebie ubrania lub w nich spały i w takiej odzieży wychodziły później do pracy. W zimie zmoczone ubrania natychmiast zamarzały. Były to dzieci jeszcze żywe, ale już umarłe, wychudzone do takich granic, jakich się nigdzie poza tym nie spotyka. Wszystkie reakcje były u nich zwolnione, poruszały się wolniej, wolniej wykonywały rozkazy, stale się spóźniały, były senne i apatyczne. Obojętniały wreszcie na wszystko i na swój własny los. Umierały podczas snu, w kolejce po zupę, na siedząco i na stojąco”.

Jeden z więźniów, Tadeusz Raźniewski, osadzony "na Przemysłowej" jako ośmioletni chłopiec, będąc już dorosłym człowiekiem, wspominał w swej książce pt. "Chcę żyć":

"Moje dziecinne myśli zamknęły się w kręgu bez wyjścia. Łzy leją mi się ciurkiem z oczu, a całym ciałem wstrząsają dreszcze. Jestem ogłuszony od bicia, a jednocześnie słyszę i widzę wszystko z niezwykłą ostrością. Kroki za drzwiami komórki, dalekie komendy, światło w szparach ścian - wszystko to drażni do bólu moje nerwy. (…) Drewniane tabliczki z numerami na szyi, szept modlitw i nowe, ciągle nowe twarze małych więźniów. Nocami męczą nas koszmarne sny i majaki. Kiedy zrywa nas z pryczy poranna trąbka, moją pierwszą myślą jest jak uniknąć razów i przetrwać do wieczora i jak zdobyć coś do jedzenia. Ilekroć przechodzę obok kostnicy, przywieram twarzą do okna i spoglądam na leżących nieruchomo zmarłych chłopców. Przeżyć obóz mają szansę tylko dzieci wyjątkowo odporne i zahartowane, przyzwyczajone do biedy".

„Stara chałupa, drzwi pozbijane z desek, okna niektóre powybijane, długa prycza wzdłuż ściany, jeden koc dla wszystkich, gołe deski. Zimą śnieg tańczył po sali. Mieszkali tam tacy na pół umarli. Dzieci chodziły jak trupy, trzymając się ściany. Były jęki konających, że spać nie było można. Najwięcej dzieci umierało tam z głodu i wycieńczenia zimą. Pamiętam, jak jeden konał 3 dni. (...) Wołał matkę, a wszyscy płakali. Przyszła lekarka, Niemka w mundurze, i kijem zrzuciła z niego koc, który przylepiony był do piersi, bo mu ropiało, zerwała ciało i widać było kości. Żył jeszcze. Zabrano go do koca i zaniesiono do trupiarni”.

Inne relacje mówią o szczególnie okrutnej formie znęcania się nad dziećmi, jaką było „zaprzęganie” ich – niczym koni – do wozów przewożących ciężkie materiały budowlane. Te, które wykonywały pracę zbyt wolno lub zwyczajnie nie potrafiły poradzić sobie z ciężarem były traktowane batem.

Dzieci pisały listy:

"Mamusiu proszę cię przyjć domnie na wizenie i jesce ras proszę cię Kochana Mamusiu proszę cię nie za pomnij przyjść do mnie na wizenie..."

Ten list chłopca do Mamy, wysłany z "Polen-Jugendverwahrlager der Sicherheitspolizei in Litzmannstadt" Łódź, ul. Przemysłowa nigdy nie dotarł .

Niech teraz dotrze do nas wszystkich. I pomoże ocalić od zapomnienia najbardziej niewinne dziecięce cierpienia polskich dzieci – katowanych przez Niemców w dziecięcym obozie na Przemysłowej w Łodzi. Ogrodzonych wysokim murem od świata, o przesladowanianiu których nawet AK nie wiedziała, nie było z nimi dobrych aniołów w ludzkiej skórze, ani Pileckiego, ani Leszczyńskiej, ani Kolbego. Tylko same bezduszne potwory w niemieckich mundurach. W badaniach lekarskich dokonanych po latach stan ich organizmów gdy mieli 40 lat – wskazywał na 70...

Przeglądanie literatury przedmiotu dostępnej również w internecie w tej sprawie aż boli. Polecam artykuły Pani Jolanty Sowińskiej Gogacz dzięki wypowiedziom której pierwszy raz usłyszałam o tym obozie polskich dzieci i której dziękuję za konsultacje zamieszczonego tekstu.

Zapomnieć jednak nie wolno. Nie odwracajcie oczu. To wydarzyło się naprawdę.

Joanna Płotnicka

Świadectwa dzieci za:

Józef Witkowski „Hitlerowski obóz koncentracyjny dla małoletnich w Łodzi”

Warto wspomnieć, że temu obozowi poświęcone jest przejmujące dzieło animowane Daniela Zagórskiego "Bajka o Jasiu i Małgosi".

Wszystkich łodzian razem z Panią Jolantą prosimy i zachęcamy, by dziś wieczorem przybyli pod pomnik Pękniętego Serca, zapalili tam znicze i zostawili modlitwę. I o ten dar modlitwy także czytelników z serca proszę

Link: https://www.tysol.pl/a40819-Pieklo-polskich-dzieci-ukryte...