25 grudnia 1025 roku w Katedrze Gnieźnieńskiej arcybiskup Hipolit koronował na króla Polski 35 letniego syna Bolesława Chrobrego księcia Mieszka Lamberta (grafika).
Okres jego panowania to początkowo współpraca z przeciwnikami niemieckiego cesarza Konrada II, a następnie zbrojne wyprawy do Niemiec, co w 1031 roku zemściło się odebraniem Polsce przez Cesarstwo Niemiec Łużyc.
W czasie swojego panowania Mieszko II, bo tak określa się go w hierarchii władców popadł również w konflikt ze swoim starszym przyrodnim bratem Bezprymem na skutek czego musiał uciekać do Czech, gdzie został uwięziony przez czeskiego księcia Udalryka. W tym czasie samowolną władzę w Polsce sprawował Bezprym.
Po powrocie z Czech Mieszko II próbował odzyskać władzę, ale w tym czasie państwo zostało już podzielone na trzy części między jego pozostałych przyrodnich braci.
Mieszko odzyskał pełnię władzy, ale nadal zmuszony był do walki z reakcją pogańską i społeczną, a odbudowa struktur państwa przebiegała bardzo opornie. Jednak na krótko przed śmiercią udało mu się zjednoczyć Polskę.
Zmarł 10 lub 11 maja 1034 roku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz