Po pojawieniu się w Afryce Północnej niemieckiego Africa Korps Brytyjczycy zdali sobie sprawę, że potrzebują szybkiego dostarczenia czołgu, który z większej odległości mógłby powstrzymywać niemieckie czołgi PzKpfw. III i PzKpfw. IV.
Odpowiedzialne za projektowanie czołgu były zakłady Birmingham Railway Carriage and Wagon. Postanowiono, że nowy czołg powstanie na bazie czołgu szybkiego Mk VIII Cromwell i będzie uzbrojony w znakomitą 17-funtową armatę. Armata miała dosyć duże rozmiary co wymagało zaprojektowania zupełnie nowej wieży. W związku z tym również kadłub został wydłużony, a w środkowej części podwyższony i poszerzony, gdyż tam znajdował się pierścień, w którym miała być osadzona wieża. Nowością było dodanie szóstej pary kół jezdnych, wzmocnienie zawieszenia, zmniejszenie masy pancerza, usunięto km z przedniej części kadłuba. Bez zmian pozostał silnik RR Meteor i układ jezdny. Czołg otrzymał oznaczenie A30 i nazwę Challenger.
A30 Challenger był produkowany w jednej wersji. Zamówiono 200 egzemplarzy tego czołgu. Produkcję rozpoczęto dopiero w kwietniu 1944 roku.
Kadłub był spawany ze stalowych płyt pancernych o utwardzanej powierzchni. Grubość pancerza przedniej płyty kadłuba wynosiła 64 mm, ścian bocznych 28-51 mm, tył 38 mm, płyta górna tylnej części 20 mm, dno 10 mm. Masa bojowa czołgu wynosiła 33, 05 t.
Wieża była budowy mieszanej. Czołowa płyta była odlewana, reszta była spawana z płyt pancernych o utwardzonej powierzchni. Grubość pancerza jarzma armaty wynosiła 102 mm, przednia część wieży 63 mm, ściany boczne 40 mm, tył 40 mm, strop 10 mm.
Po prawej stronie, w przedniej części kadłuba, siedział kierowca, miał do dyspozycji dwa peryskopy. Po jego lewej stronie były umieszczone dodatkowe pociski do armaty. W czteroosobowej wieży znajdował się dowódca, celowniczy i dwóch ładowniczych. Jeden z ładowniczych obsługiwał radiostację. Dowódca miał do dyspozycji wieżyczkę obserwacyjną z dwoma peryskopami. W stropie wieży umieszczono dwa wentylatory do usuwania gazów prochowych. Wieża mogła być obracana za pomocą silnika elektrycznego lub, w trybie awaryjnym, ręcznie.
Główne uzbrojenie znajdowało się w wysokiej wieży. Była to długolufowa armata QFSA Mk2 kal. 76,2 mm oraz sprzężony z nią km Besa kal. 7,92 mm. Armata mogła strzelać trzema rodzajami pocisków przeciw pancernych (AP, APC i APDS) oraz pociskami odłamkowo-burzącymi HE. Prędkość początkowa pocisków HE wynosiła 1026 m/s i miała zasięg do 15,5 km. Pocisk przeciwpancerny AP wystrzelony z prędkością początkową 884 m/s z odległości 100 m przebijał 111 mm pancerz ustawiony pod kątem 600, a podkaliba30-challenger-4800-2.jpg 2rowy APDS z tej samej odległości, przy prędkości początkowej 1204 m/s, przebijał ustawiony pod takim samym kątem pancerz o grubości 161 mm.
Napęd czołgu stanowił silnik 12-cylindrowy silnik RR Meteor o mocy 600 KM. Pojemność zbiorników paliwa wynosiła 528 dm3. Prędkość maksymalna po drodze wynosiła 51 km/h, a w terenie 25 km/h.
Czołgi A30 Challenger zostały przydzielone pułkom rozpoznawczym w dywizjach pancernych. Miały wspierać ogniem czołgi Mk VIII Cromwell. Pewną niewielką ilość Challengerów otrzymała polska 1. Dywizja Pancerna i czechosłowacka Samodzielna Brygada Pancerna. Po wojnie czołgi te znalazły się na wyposażeniu jednostek Brytyjskiej Armii Renu okupującej Niemcy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz