Jako jeden z pierwszych bronił dobrego imienia Polski, walcząc po wojnie z takimi terminami jak "polskie komory gazowe”
Stefan Korboński jako żołnierz, prawnik, polityk, pisarz i publicysta wykazywał się wytrwałą odpowiedzialnością i zachowywał niezachwianą postawę moralną. Do końca życia niezłomnie stał po stronie prawdy na temat okupacji i zagłady Żydów w Europie. Niestrudzenie dążył też do odzyskania przez Polskę niepodległości w latach II wojny światowej oraz zaraz po niej. 
W momencie, gdy Polska pojawiała się na mapach świata, młody Korboński najpierw jako harcerz rozbrajał Niemców w Częstochowie, później bronił Lwowa, a w 1920 roku stanął jako ochotnik do walki z bolszewikami. Brał udział w III powstaniu śląskim. W II Rzeczypospolitej Polskiej został adwokatem. Prowadził w Warszawie wspólnie z Zygmuntem Gralińskim, tak jak i on działaczem ludowym, świetnie prosperującą kancelarię adwokacką.
Podczas II wojny światowej był jednym z najważniejszych działaczy w konspiracyjnych strukturach Polskiego Państwa Podziemnego. Reprezentował Stronnictwo Ludowe w Głównej Radzie Politycznej przy Służbie Zwycięstwu Polski. Został szefem utworzonego Kierownictwa Walki Cywilnej. Stworzył skuteczną sieć radiową łączącą kraj z Londynem. 
To Korbońskiemu przyszło powiadomić świat o niemieckich zbrodniach na Żydach i wybuchu Powstania Warszawskiego. Po aresztowaniu przez NKWD w zasadzce w Pruszkowie Jana Stanisława Jankowskiego zastąpił go jako Delegat Rządu na Kraj.
Po wojnie był bliskim współpracownikiem prezesa PSL Stanisława Mikołajczyka. Tak długo, jak to było możliwe, przeciwstawiał się zagarnianiu przez komunistów kolejnych obszarów życia. Bitwę tę przegrali i zostali zmuszeni do ucieczki. Korboński przedostał się na zachód i stał się jedną z najbardziej szanowanych osobistości polskiej emigracji niepodległościowej w USA. Tam był m.in. przewodniczącym Zgromadzenia Narodów Ujarzmionych i prezesem Polskiej Rady Jedności Narodowej w Ameryce. O dobre imię Polaków walczył protestując przeciwko używaniu określenia „polskie komory gazowe” („Life”, 12 lutego 1965 roku).
Swoje wspomnienia, doświadczenia i przemyślenia spisał w kilku książkach. „W imieniu Rzeczpospolitej”, „W imieniu Kremla”, „W imieniu Polski Walczącej” oraz „Polskie Państwo Podziemne” – to nie tylko niezwykle cenne prace polityczne i historyczne, to też żywo opisane życie pokolenia, które większość życia poświęciło walce o niepodległość Polski. 
Zmarł 23 kwietnia 1989 r. w Waszyngtonie. Jego szczątki zostały sprowadzone do Polski. Razem z żoną spoczywają w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie. 
Więcej informacji o Stefanie Korbońskim na specjalnym portalu edukacyjnym IPN:
Wydawnictwa IPN: - Album "Stefan Korboński 1901–1989:
- Patroni naszych ulic:
- Monografia "Stefan Korboński (1901–1989). Działalność polityczna i społeczna":
- "Listy Amerykańskie 1953-1983" S. Korbońskiego:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz