25.12.1076 r.
Bolesław Szczodry, starszy syn Kazimierza Odnowiciela, był władcą o znacznych ambicjach, chcącym dorównać swemu wielkiemu pradziadowi Bolesławowi Chrobremu. Najważniejszym tego przejawem była znaczna aktywność w polityce środkowoeuropejskiej, zapewniająca mu pozycję liczącego się monarchy w tym regionie. Angażował się - z różnym powodzeniem - w spory dynastyczne swoich sąsiadów i krewnych w Czechach, na Węgrzech i na Rusi; w dwóch ostatnich państwach tron objęli jego protegowani.
W konflikcie cesarsko-papieskim Bolesław popierał zdecydowanie Stolicę Apostolską. Był bardzo cennym sojusznikiem, zwłaszcza że mógł z łatwością przeszkodzić bezpośrednio cesarzowi Henrykowi IV w jego walkach z Sasami (stronnikami papieża). Kontakt z Rzymem nawiązano najpewniej pod koniec 1074 r., zapewne przy udziale księcia ruskiego Jaropełka-Piotra, wysłanego jako posła do papieża przez swoich rodziców (Izasława i Gertrudę) szukających wsparcia Grzegorza VII w ich walkach o tron kijowski. Papież, na prośbę Bolesława, wysłał swoich legatów do Polski, którzy tu na miejscu mieli pomóc w odbudowie dawnej struktury kościelnej, zniszczonej przed kilkudziesięcioma laty w okresie niepokojów po wygnaniu Mieszka II. Odnowiono archidiecezję gnieźnieńską - metropolię dla pozostałych biskupstw na terenie monarchii piastowskiej.
Mając już poparcie papieża oraz własnego arcybiskupa, Bolesław był w stanie zdecydować się na krok potwierdzający jego wybitną pozycję w Europie Środkowej - w Boże Narodzenie 1076 r. w katedrze gnieźnieńskiej został koronowany na króla. W uroczystości brało udział aż piętnastu biskupów, co świadczy, że zgromadzili się oni na synodzie odnawiającym polską organizację kościelną, pod koniec którego odbyła się sama koronacja. Bolesław zyskał upragnioną koronę wzorem swego poprzednika, przodka i imiennika Bolesława Chrobrego, a papież nie tylko umocnił związek z pewnym i silnym sojusznikiem, ale i potwierdził swoją wyłączną prerogatywę dysponowania koroną i tytułem królewskim, co stanowiło istotny element sporu z cesarzem. Koronacja była momentem przełomowym w życiu samego polskiego władcy - był wówczas u szczytu swoich wpływów, zarówno w polityce zagranicznej, jak i wewnętrznej. Następny okres jego panowania naznaczony był już brzemiennym w skutki konfliktem z krakowskim biskupem Stanisławem, który stał się powodem wygnania monarchy z kraju.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz