Władysław Gnyś

 1 września anno Domini 1939 o godzinie 5:45 podporucznik Władysław Gnyś, poderwał swoją "jedenastkę" z lotniska w Balicach pod Krakowem. Przed nim startował jego dowódca kapitan Mieczysław Medwedecki. Rozkaz brzmi: przechwycić nieprzyjacielskie bombowce, wracające po bombardowaniu Krakowa. W trakcie lotu wznoszącego porucznik dostrzegł dwa niemieckie Junkersy 87b. Nieprzyjaciel pojawił się nagle, zaskakując zupełnie polskiego pilota. Gnyś dostrzegł jak jeden z nich sieje serią w kierunku jego dowódcy. Pierwsze kule okazały się niecelne, jednak Medwedecki najwidoczniej nie zauważył wrogich samolotów. Jego maszyna nadal się wznosiła, nie wykonując żadnych manewrów. Niemiec za drugim razem przyłożył się bardziej, druga seria podziurawiła PZL 11. Mieczysław Medwedecki z przestrzeloną wątrobą próbował "posadzić" swój samolot na polu, jednak przy próbie lądowania maszyna stanęła w płomieniach. Pilot zmarł na skutek złamania podstawy czaszki. Był to pierwszy polski, a zarazem aliancki pilot, który poniósł śmierć w tej wojnie.

Gnyś w tym samym czasie zaatakował drugiego Ju87, jednak dostał się pod ogień Leutnanta Franka Neuberta, który chwilę wcześniej zestrzelił jego kolegę. Dobra zwrotność polskiego samolotu, była jedyną przewagą nad nieprzyjacielem i umożliwiła ucieczkę przed Niemcami. Odchodząc od miejsca potyczki, skierował się w stronę Olkusza, po kilku chwilach zauważył sunące w szyku sylwetki Dornierów 17E. Polak nie zamierzał unikać walki, postanowił samotnie zaatakować. Miał tylko jedną szansę, jego myśliwiec był wolniejszy od niemieckich bombowców o jakieś 60 km/h. Wykorzystując przewagę wysokości, opadł w dół i otworzył ogień z dwóch KMów. Iskry i strzępy poszycia sypnęły się z wrogich maszyn. Jedna z nich zachwiała się i zbaczając z kursu, uderzyła w lecącą obok. Dwa niemieckie Dorniery runęły na ziemię. Dwa pierwsze niemieckie samoloty zostały zaliczone polskiemu pilotowi. Podporucznik Władysław Gnyś jest pierwszym alianckim pilotem, który zestrzelił niemiecki samolot.

Tekst jest fragmentem artykułu który ukazał się na moim blogu

Link w komentarzu.

*Na fotografii PZL P.11c ze 112 eskadry myśliwskiej III Dywizjonu 1 pułku lotniczego na manewrach latem 1939 roku.

#OkruchyHistorii

#ciekawostka

#IIWojna

#wrzesień

#historia

#pzl

Polonez

https://fb.watch/75tzrzoalR/ 

Reinhard Heydrich otrzymuje polecenie od Hermanna Göringa o "podjęciu przygotowań organizacyjnych do ZAGŁADY wszystkich Żydów w Europie".

https://twitter.com/AnitaSchelde/status/1421526531868921863?s=20 

Josef Mengele

https://histmag.org/Nowe-zycie-doktora-Mengele-17487?fbclid=IwAR0gnDDXDuDw_12UPQ5fbWm1V2E45a62Vfjke7ipcH9IuLlN6hJY5NcfBug 

Pierwsza na świecie „transakcja naftowa”

 31 lipca 1853 roku, podczas nocnej operacji we lwowskim szpitalu na Łyczakowie po raz pierwszy publicznie zastosowano lampę naftową projektu Ignacego Łukasiewicza. Lampę, w której nafta mogła się bezpiecznie palić wykonał blacharz lwowski Adam Bratkowski.

Datę 31 lipca 1853 roku uważa się za datę powstania polskiego przemysłu naftowego, a także pierwszą na świecie „transakcję naftową”- tego dnia szpital zakupił od Mikolascha, Łukasiewicza i Zeha 500 kilogramów nafty.

/Marta

Bór-Komorowski wydaje płk. „Monterowi” rozkaz rozpoczęcia akcji zbrojnej w Warszawie

 31 lipca 1944 roku odbyła się krótka odprawa Komendy Głównej AK, zakończona o godzinie 13.00. Generał „Bór” zarządził jedynie utrzymanie pogotowia bojowego oraz odłożenie decyzji do czasu wyjaśnienia sytuacji na froncie. Termin następnej odprawy wyznaczono na godzinę 18.00. Popołudniu dotarł meldunek ,,Hellera'' o przerzuceniu na Pragę niemieckiej dywizji pancernej „Hermann Goering”. Około 17.30, na odprawę przybył pułkownik „Monter”, który poinformował, że Armia Czerwona wkroczyła na Pragę. W obecności i za zgodą Delegata Rządu RP na Kraj, wicepremiera Jana Stanisława Jankowskiego „Sobola”, gen. Bór-Komorowski wydaje płk. „Monterowi” rozkaz rozpoczęcia akcji zbrojnej w Warszawie następnego dnia o godz. 17.00. Zaszyfrowany rozkaz był gotowy o godz. 20.00. Zaszyfrowany rozkaz nie dotarł 31 lipca do adresatów ze względu na godzinę policyjną. Mobilizacją objęto 40 – 45 tys. ludzi, zorganizowanych w ośmiu obwodach podległych Komendzie Okręgu Warszawskiego AK oraz w oddziałach wydzielonych.

Decyzja zapadła około godziny 18.00. Pułkownik Józef Szostak ps. „Filip” (szef oddziału operacyjnego), pułkownik Kazimierz Iranek-Osmecki ps. „Heller” i pułkownik Kazimierz Pluta-Czachowski ps. „Kuczaba” (szef wydziału łączności) przybyli na odprawę wkrótce po zapadnięciu decyzji. Jako pierwszy z trzech oficerów pojawił się płk. „Filip”, który dowiedziawszy się, że rozkaz do walki został już wydany zapytał gen. „Bora”: „Czy do decyzji pan generał nie potrzebował ani »Hellera«, ani mnie?” Generał „Bór” odparł, że obawia się, czy oddziały AK zdążą rozpocząć walkę przed wejściem wojsk radzieckich. Pułkownik „Filip” zaraz wyszedł, przybył zaś płk. Iranek-Osmecki i nieco później płk. Pluta-Czachowski. Pułkownik Iranek-Osmecki był zaskoczony decyzją „Bora”. Meldunek „Montera” uważał za przesadzony. Według jego wiadomości, o czym zameldował dowódcy AK, w rejonie Jabłonna-Wyszków koncentrowała się do bitwy niemiecka 19. Dywizja Pancerna natomiast przedmoście trzymało się i nie było mowy o jego opuszczeniu przez Niemców. Generał „Bór” wysłuchawszy meldunku miał popatrzyć na zegarek i powiedzieć: „Stało się. Jest już za późno, aby decyzję odwołać”. Przybyły około 18.00 pułkownik Pluta-Czachowski również zameldował gen. Borowi-Komorowskiemu, że ma informacje, iż rozpoczęło się już niemieckie przeciwuderzenie od Modlina, na co ten odpowiedział: „Już za późno. Rozkaz został wydany. Zmieniać nie będę”. - Ciechanowski 2009, s. 332–333.

/Marta

Dr Hałat i mocne słowa podczas debaty na temat obecnej sytuacji #stopcen...

Pod Jastkowem

 31 lipca 1915 roku pod Jastkowem w okolicach Lublina 4 Pułk Piechoty Legionów Polskich dowodzony przez podpułkownika Bolesława Roję stoczył swój pierwszy bój z oddziałami Armii Rosyjskiej.

Zasadnicze natarcie zostało poprzedzone natarciem pozycji, a tym samym i sił nieprzyjaciela. W efekcie dowództwo Legionów otrzymało meldunki, że Rosjanie posiadali na linii

Jastków-Snopków słabą linię umocnień, którą ich piechota zaczęła dopiero rozbudowywać.

Oddziały 4 Pułku Piechoty w sile I i II batalionu rozpoczynając atak na pozycje rosyjskie dostały się pod silny ostrzał artyleryjski,co sprawiło,że atak musiał zostać przerwany. Jeszcze wieczorem tego samego dnia podjęto kolejną nieskuteczną próbę ataku na pozycje rosyjskie.

Mimo bezprzykładnego męstwa atak legionów okupiony stratami załamał się tuż przed liniami obronnymi nieprzyjaciela, a konsekwencją

niepowodzenia był rozkaz Komendy Legionów o wycofaniu oddziałów 4 pułku piechoty na pozycje wyjściowe. Dodać należy, iż Rosjanie próbowali

przejść do kontrataku na pozycje czwartego skrzydła „czwartaków” i lewego 3 pułku piechoty.

Zamiary przeciwnika udaremniło kontruderzenie między innymi Oddziałów II batalionu 4 pułku piechoty.

W szeregi atakujących zaczął wkradać się niepokój i nastrój goryczy,pogłębiany dodatkowo

faktem, iż po stronie rosyjskiej Polacy służący w jednym z pułków syberyjskich, walczących z legionistami, śpiewali, dodając sobie otuchy,

„ Jeszcze Polska nie zginęła”.

Bój jastkowski stał się zatem kolejnym aktem potwierdzających tragiczne położenie Polaków walczących na

frontach I wojny światowej w armiach państw zaborczych, nie z własnej woli, przeciwko sobie.

Trzecie z kolei uderzenie miało miejsce 1 sierpnia. I tym razem nie udało się pokonać Rosjan.

Podpułkownik Roja wieczorem wydał specjalny rozkaz, którym podziękował swoim podwładnym za okazane na polu bitwy męstwo i odwagę, jakimi wykazali się podczas szturmów 31 lipca i 1 sierpnia jego żołnierze.

Boguś

Czy wiesz, że dwumiasto Bielsko-Biała nazywane było niegdyś „małym Wiedniem”

https://wmgaz.pl/artykuly/historia-gazowni-w-bielsku-bialej?fbclid=IwAR01IxSUlBHXs0ivSYyU68wddLey1avrvsni1XYgnQ-FuScpN58YZ0wk2ko

Henryk Cybulski

 1 lipca 1943 roku podczas żniw w kolonii Przebraże powiat Łuck nastąpił atak około 3500 Ukraińców, w tym 2,5 tys. uzbrojonych w broń palną oraz około 1 tysiąca uzbrojonych w dzidy, siekiery, drągi, noże. Komendant Henryk Cybulski rzucił do boju wszystkie siły samoobrony (3 kompanie). Do walki byli gotowi nawet cywile uzbrojeni w broń białą. Front walk rozciągnął się na kilka kilometrów. Walki trwały do wieczora. Z bitwy zwycięsko wyszli Polacy - pocisk wystrzelony z 45-mm działka trafił w skład ukraińskiej amunicji, to zmusiło Ukraińców do odwrotu.

Foto: Henryk Cybulski, porucznik AK, komendant samoobrony Przebraża.

/Boguś

Książę Zdzisław Lubomirski

 Książę Zdzisław Lubomirski – jeden z ojców polskiej niepodległości

W 1918 roku książę Zdzisław Lubomirski przekazał władzę nad nowopowstałym państwem Józefowi Piłsudskiemu. Arystokrata mógł zostać prezydentem Polski, ale odmówił. Był przede wszystkim patriotą i działaczem społecznym. Dziś wypada 78. rocznica jego śmierci.

Książę Zdzisław Lubomirski urodził się w 1865 roku w Niżnym Nowogrodzie, gdzie jego rodzice zostali zesłani za działalność patriotyczną. Zadbali o staranne wykształcenie syna, jednocześnie wychowując go w duchu miłości do ojczyzny. Mając niespełna trzydzieści lat, Zdzisław przeprowadził się do Warszawy i zaangażował w życie społeczne. Był m.in. prezesem Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności oraz kuratorem Instytutu Oftalmicznego. Co więcej, po wybuchu I wojny światowej kierował Sekcją Ogólną Komitetu Obywatelskiego Warszawy.

W sierpniu 1915 roku, gdy do miasta wkraczały wojska niemieckie, Rosjanie przekazali władzę nad Warszawą właśnie księciu Zdzisławowi Lubomirskiemu. Objął prezydenturę w krytycznym momencie, gdy jeden okupant ustępował miejsca drugiemu. Na szczęście Niemcy nie pozbawili go stanowiska, dzięki czemu Lubomirski podjął szereg inicjatyw na rzecz miasta i jego mieszkańców. Dbał o infrastrukturę, organizował pomoc dla ofiar wojny i akcje porządkowe, troszczył się również o szkolnictwo (jako prezydent i przewodniczący Komitetu Obywatelskiego, przeforsował uchwałę o obowiązkowym, powszechnym nauczaniu).

W październiku 1917 roku księciu przypadła wyjątkowo odpowiedzialna rola – został członkiem Rady Regencyjnej Królestwa Polskiego. Negocjował z Niemcami, domagając się m.in. uwolnienia przetrzymywanego w twierdzy magdeburskiej Józefa Piłsudskiego. Lubomirskiemu w dużej mierze zawdzięczamy stworzenie podstaw administracyjnych przyszłego państwa polskiego. To on był inicjatorem rozwiązania Tymczasowej Rady Stanu i ogłoszenia Deklaracji Niepodległości Polski. Po tym akcie przekazał Józefowi Piłsudskiemu władzę wojskową, a niedługo potem również polityczną. Komendant zobligował się do powołania rządu, w którym znajdą się przedstawiciele wszystkich ugrupowań politycznych.

Po 1918 roku książę wycofał się z życia politycznego, lecz spokój nie był mu dany na zawsze. Osiem lat później doszło do przewrotu majowego; Piłsudski zaproponował Lubomirskiemu stanowisko prezydenta, lecz on odmówił. Podjął się za to roli mediatora, gdyż zależało mu na załagodzeniu konfliktu, mogącego zakończyć się wybuchem wojny domowej. W 1928 roku Lubomirski został senatorem z ramienia Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem i sprawował tę funkcję przez 10 lat, choć po rozpoczęciu procesu brzeskiego złożył mandat w akcie protestu. Książę pozostał senatorem, ponieważ poprosił go o to premier Walery Sławek.

Po napaści Niemiec na Polskę, Lubomirski zachował się godnie – nie uciekł z kraju, lecz ponownie zaangażował się w działalność Komitetu Obywatelskiego. Był także ważnym działaczem Polskiego Państwa Podziemnego. Niestety, za swoje oddanie ojczyźnie zapłacił najwyższą cenę. W 1942 roku Zdzisława Lubomirskiego aresztowało Gestapo. Księcia osadzono na Pawiaku i poddano brutalnym przesłuchaniom; warto pamiętać, że był już wówczas starszym, ponad siedemdziesięcioletnim człowiekiem. Niemcy ostatecznie wypuścili Lubomirskiego, ale nie powrócił już do zdrowia. Skrajne wycieńczony, zmarł 31 lipca 1943 roku w swoim domu w Małej Wsi.

Na zdjęciu: książę Zdzisław Lubomirski w 1919 roku.

Ugoda 1666

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=300904965003857&id=105445447883144

Krwawa środa w Olkuszu

https://www.facebook.com/1514102375481795/posts/3643246929233985/

Kozakiewicz

https://www.facebook.com/100000770216416/posts/4285298068172491/

Bitwa pancerna pod Wołominem

 30 lipca 1944 roku rozpoczęła się bitwa pancerna pod Wołominem, jedna z największych bitew czołgowych w historii drugiej wojny światowej i prawdopodobnie trzecia , co do wielkości po bitwach pod Kurskiem i Falaise.Szacuje się, że wzięło w niej udział łącznie 1000 czołgów z czego około 500 zostało całkowicie zniszczonych.W batalii tej wzięły udział jednostki 3 Korpusu Pancernego,8 Gwardyjskiego Korpusu Pancernego i 16 Korpusu Pancernego 2 Armii Radzieckiej idącej od strony Lublina i Dęblina.Po przeciwnej stronie stanęły:1 Spadochronowo-Pancerna Dywizja "Herman Goering", 5 Dywizja Pancerna SS "Wiking",3 Dywizja Pancerna SS "Totenkopf"oraz 4 i19 Dywizje Pancerne. Bitwa zakończyła się po tygodniu sromotną klęską Rosjan.

Straty sowieckie były duże, jednak nie na tyle, aby zatrzymać ofensywę 1 Frontu Białoruskiego.

2 sierpnia Stalin wydał rozkaz

zatrzymania ofensywy pod Warszawą. Decyzja ta była reakcją na wybuch powstania w Warszawie.

Boguś

Władysław Sikorski i ambasador radziecki Iwan Majski

 30 lipca 1941roku w Londynie premier Władysław Sikorski i ambasador radziecki Iwan Majski w obecności Winstona Churchila podpisali układ na podstawie którego w Związku Radzieckim miała powstać Armia Polska. Porozumienie to unieważniało wszystkie inne traktaty niemiecko-radzieckie zawarte do 1939 roku, a także przywracało stosunki dyplomatyczne między Polską i Związkiem Radzieckim. W układzie tym władze sowieckie przystały również na "amnestię" wszystkich obywateli polskich, którzy po 1939 roku zostali zesłani na terytorium ZSRR.

Boguś

Na dobry początek weekendu

https://fb.watch/741r_IZOdM/ 

Korespondencja

 Korespondencja arcybiskupa rzymskokatolickiego Bolesława Twardowskiego (zdjęcie) z metropolitą grekokatolickim Andrzejem Szeptyckim z dnia 30 lipca 1943 roku:

Abp Bolesław Twardowski do abp Andrzeja

Szeptyckiego

We Lwowie, dnia 30 lipca 1943

"Ekscelencjo!

Poczucie obowiązku i odpowiedzialności

pasterskiej zmusza mnie do

przedstawienia Waszej Ekscelencji

następującej sprawy:

Z rozlicznych parafij mojej archidiecezji

dochodzą do mnie niepokojące wieści o szerzeniu się wśród ukraińskiej ludności wrogich wobec Polaków nastrojów.

Gdzieniegdzie głosi się już otwarcie

hasła wyniszczenia polskiego żywiołu

zamieszkującego tę ziemię, co gorsze w niektórych miejscowościach wydarzyły się nawet krwawe mordy o charakterze wyraźnie politycznym. Zachodzi więc poważna obawa, aby i na nasz teren nie przeniosły się wstrząsające wypadki, które od dłuższego czasu rozgrywają się

na Wołyniu i już tyle pochłonęły

niewinnych ofiar. W głębokim

przekonaniu, że i Wasza Ekscelencja

podziela moje troski i obawy zwracam

się doń w imię naszych najświętszych

zasad miłości Chrystusowej bliźniego z gorącą prośbą, by zechciał wraz ze

Swoim Duchowieństwem zająć

stanowisko odpowiednie do obecnej

sytuacji, jej nastrojów i wydarzeń, co nie wątpię przyczyni się do uspokojenia umysłów, dzięki powadze jakiej zażywają w swoim narodzie jego

duchowi Przewodnicy. Pozwalam sobie

równocześnie zawiadomić, że identycznej treści list wysyłam do Ich

Ekscelencyj X.X. Biskupów Chomyszyna i Kocyłowskiego.

Z wyrazami najgłębszej czci

oddany w Chrystusie sługa

Bolesław Twardowski"

Boguś

Nikołaj Jeżow

 30 lipca 1937 roku w Moskwie szef NKWD Nikołaj Jeżow (zdjęcie) wydał rozkaz numer 0O447, na mocy którego od sierpnia 1937 roku do września 1938 roku radzieckie sądy wydały zaocznie ponad 700 tysięcy wyroków śmierci na "wrogów ludu". W ramach tej masowej eksterminacji wyroki takie wydano na ponad 111 tysięcy Polaków zamieszkujących na terenach ówczesnego Związku Radzieckiego, a także terenach wchodzących kiedyś w skład Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

Boguś

Amon Leopold Göth

 30 lipca 1946 roku Amon Goeth, były komendant KL Płaszów został przewieziony na proces do Polski razem z Rudolfem Hoessem, byłym komendantem KL Auschwitz. Na dworcu głównym w Krakowie czekał na nich tłum rozwścieczonych ludzi. Przy czym to nie Rudolfa Hoessa rozpoznali zgromadzeni ludzie, lecz Amona Goetha zwanego ,,rzeźnikiem z Płaszowa''. Rudolf Hoess wspominał tamten dzień w swoim pamiętniku: ,,30 lipca przybyłem wraz z siedmioma innymi Niemcami do Krakowa. Na dworcu musieliśmy przez dłuższą chwilę czekać na samochód. W tym czasie zgromadziło się koło nas sporo ludzi, którzy nam złośliwie urągali. Götha zaraz poznano. Gdyby samochód nie nadjechał zaraz, obrzucono by nas kamieniami.''

Foto: Hauptsturmführer-SS Amon Leopold Göth (ur. 11. 12.1908 r.), członek NSDAP od 1930 r. i SS od 1932 r., był od lutego 1943 r. do września 1944 r. komendantem obozu pracy przymusowej w Płaszowie pod Krakowem, przekształconego w 1944 r. na obóz koncentracyjny. Göth przeprowadził w 1943 r. ostateczną likwidację gett w Krakowie i w Tarnowie.Wyrokiem Najwyższego Trybunału Narodowego z dnia 5. 9. 1946 r. został skazany na karę śmierci i stracony.

/Marta

The Very Best Of ENYA Songs 💞 ENYA Greatest Hits Full Album 💞 ENYA Colle...

Dobra Nowina dla dzieci prezentacja filmowa

Polacy zdobyli Brody

 29 lipca 1920 roku w czasie wojny polsko-bolszewickiej rozpoczęła się bitwa pod Brodami.

II Armia generała Kazimierza Raszewskiego zaatakowała od strony Beresteczka. Do 3 sierpnia ciężkie boje z Armią Konną Siemiona Budionnego toczyły się w rejonie Krasnego i Złoczowa. Na skutek silnego oporu Polaków bolszewicy zostali zmuszeni do odwrotu, a Polacy zdobyli Brody.

Boguś

Mrągowo - Góra Czterech Wiatrów

 Stok narciarski - zgadniecie gdzie? Mrągowo - Góra Czterech Wiatrów - dokładnie tu: http://aero-fotografia.pl/mala_galeria.php?token=UoHYBcTqjJ

#mazury #lato #narty #LotyNaMotolotni