Pod Jastkowem

 31 lipca 1915 roku pod Jastkowem w okolicach Lublina 4 Pułk Piechoty Legionów Polskich dowodzony przez podpułkownika Bolesława Roję stoczył swój pierwszy bój z oddziałami Armii Rosyjskiej.

Zasadnicze natarcie zostało poprzedzone natarciem pozycji, a tym samym i sił nieprzyjaciela. W efekcie dowództwo Legionów otrzymało meldunki, że Rosjanie posiadali na linii

Jastków-Snopków słabą linię umocnień, którą ich piechota zaczęła dopiero rozbudowywać.

Oddziały 4 Pułku Piechoty w sile I i II batalionu rozpoczynając atak na pozycje rosyjskie dostały się pod silny ostrzał artyleryjski,co sprawiło,że atak musiał zostać przerwany. Jeszcze wieczorem tego samego dnia podjęto kolejną nieskuteczną próbę ataku na pozycje rosyjskie.

Mimo bezprzykładnego męstwa atak legionów okupiony stratami załamał się tuż przed liniami obronnymi nieprzyjaciela, a konsekwencją

niepowodzenia był rozkaz Komendy Legionów o wycofaniu oddziałów 4 pułku piechoty na pozycje wyjściowe. Dodać należy, iż Rosjanie próbowali

przejść do kontrataku na pozycje czwartego skrzydła „czwartaków” i lewego 3 pułku piechoty.

Zamiary przeciwnika udaremniło kontruderzenie między innymi Oddziałów II batalionu 4 pułku piechoty.

W szeregi atakujących zaczął wkradać się niepokój i nastrój goryczy,pogłębiany dodatkowo

faktem, iż po stronie rosyjskiej Polacy służący w jednym z pułków syberyjskich, walczących z legionistami, śpiewali, dodając sobie otuchy,

„ Jeszcze Polska nie zginęła”.

Bój jastkowski stał się zatem kolejnym aktem potwierdzających tragiczne położenie Polaków walczących na

frontach I wojny światowej w armiach państw zaborczych, nie z własnej woli, przeciwko sobie.

Trzecie z kolei uderzenie miało miejsce 1 sierpnia. I tym razem nie udało się pokonać Rosjan.

Podpułkownik Roja wieczorem wydał specjalny rozkaz, którym podziękował swoim podwładnym za okazane na polu bitwy męstwo i odwagę, jakimi wykazali się podczas szturmów 31 lipca i 1 sierpnia jego żołnierze.

Boguś