Henrik Ibsen

 Feliks Koneczny. Dzieła zebrane

„[Henrik] Ibsen jest reformatorem, ale nie społeczeństwa, tylko teatru. Jest znawcą sceny z zawodu, z rzemiosła i to od wczesnej młodości, bo teatr dawał mu utrzymanie; zna się na teatrze, nie wykluczając dekoracji, zna się na wszystkim a wszystkim, co tylko teatru dotyczy, tak doskonale, że przewyższa pod tym względem najlepszych nawet znawców paryskich. W Paryżu nie ma żadnego autora, który by potrafił być zarazem dyrektorem, intendentem, reżyserem, inspicjentem, a Ibsen to wszystko właśnie zna dokładnie. Próbując rozmaitej faktury, trafił w końcu na taką, która każdy jego utwór, choćby nawet skądinąd słabszy, czyni niezmiernie scenicznym i tą scenicznością porywa. Za młodości pisał nieszczególnie, a pierwsze jego prace poprzepadały; udoskonalał jednak swój sposób pisania ciągle, bez ustanku i dopóty, aż stał się pod tym względem pierwszym w Europie”.

F. Koneczny, „Teatr Krakowski (XXXIV)”, t. III „Dzieł zebranych”.

Henrik Ibsen (1828-1906), norweski dramatopisarz.