12 lipca 1345 roku podczas wojny polsko-czeskiej lat 1345-48, wojska czeskie rozpoczęły nieudane, ośmiodniowe oblężenie Krakowa. Czechom, którymi dowodził oślepły już wtedy król Jan Luksemburski, nie udało się zdobyć miasta.
Wiosną 1345 roku książę świdnicki Bolko II Mały został najechany przez Jana Luksemburczyka. Kazimierz Wielki w odwecie uderzył w czerwcu na księstwo opawskie doprowadzając do wojny polsko-czeskiej. Z kolei król Czech Jan Luksemburski wyprawił się na leżącą na Górnym Śląsku ziemię wodzisławską. 29 czerwca 1345 roku, stanął obozem pod Wodzisławiem, jednakże Kazimierz Wielki bitwy nie przyjął i wycofał się. Jan Luksemburski zwinął obozowisko i podążył śladem wycofującego się Kazimierza. Pociągnęło to za sobą wyprawę czeską skierowaną na Kraków.
12 lipca armia czeska dotarła do Krakowa i rozpoczęło się oblężenie miasta. Przekazy źródłowe dotyczące wyprawy czeskiej do Małopolski są bardzo fragmentaryczne i nie pozwalają na pełne odtworzenie przebiegu kampanii.
W czasie oblężenia Czesi ponieśli dwie porażki w potyczkach - wydzielony oddział dążący do przyłączenia się do sił oblegających miast został pobity pod Miechowem przez wspierających Kazimierza III Węgrów, a porażka Czechów koło Będzina mogła zostać poniesiona przez inny wydzielony oddział zarówno w drodze na Kraków, jak i podczas odwrotu. Król Czech zawarł w Pyzdrach w dniu 6 września 1345 rozejm z Kazimierzem Wielkim i Bolkiem Świdnickim do dnia 11 listopada tego roku.
Odparcie czeskiego ataku rozpoczęło okres 150 lat, w którym polska stolica do końca XV wieku była bezpieczna od wrogów zewnętrznych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz