„W Pruszkowie w halach remontowych wagonów ludzie leżeli pokotem w ścisku na betonowej podłodze – wspomina Zbigniew Ścibor-Bogusławski, który jako 12-letni chłopiec został wypędzony z Warszawy do obozu Dulag 121. – My znaleźliśmy trochę miejsca w kanale remontowym. W takich warunkach, bez jedzenia, przebyliśmy tam 2 noce. Drugiego dnia rano nastąpiła segregacja. Młode kobiety i mężczyzn brano do pracy do Niemiec. Ja uratowałem kuzynkę Krystynę Pieńkowską przed wywózką do Niemiec, bo złapałem ją za rękę i jako z mamą wyszliśmy całą rodziną przez boczną bramę, gdzie czekały na nas odkryte wagony – węglarki bez dachu. Przy wagonach poza bramą stały panie z RGO z zupą. Po załadowaniu ściśle wagonów pociąg ruszył. Zawieźli nas do obozu ogrodzonego drutem kolczastym na pustym polu w Koniecpolu, skąd udało nam się wydostać.”
Zbigniew Ścibor-Bogusławski, syn Anny i Władysława, urodził się w 1932 r. w Warszawie. Po śmierci matki w 1942 r. wychowywany był przez ojca, żołnierza Wojska Polskiego i Armii Krajowej, który od 1941 r. rozpoczął działalność konspiracyjną pod pseudonimem Łajdus. W momencie wybuchu Powstania Warszawskiego Zbigniew przebywał przy ul. Mariańskiej w Śródmieściu pod opieką babci Anny Bogusławskiej oraz Felicji, Zofii i Krystyny Pieńkowskich. Rodzina została wypędzona z Warszawy 3 października 1944 r. Przygnano ich pieszo do obozu Dulag 121, a po dwóch dniach wysłano transportem do Koniecpola. Stamtąd przedostali się w okolice Janowa Częstochowskiego, gdzie doczekali końca wojny. Władysław Bogusławski w czasie Powstania Warszawskiego walczył w batalionie Golski jako dowódca plutonu techniczno-gospodarczego w stopniu podchorążego. Po jego upadku został wywieziony do obozu jenieckiego Stalag X B w Sandbostel w północno-zachodnich Niemczech, gdzie zmarł 14 lutego 1945 r. w szpitalu jenieckim.
Zapraszamy do lektury wspomnień: http://dulag121.pl/.../boguslawski-zbigniew-o-wojennych.../
Na zdjęciu Władysław Ścibor-Bogusławski. Zdjęcie wykonane podczas Powstania Warszawskiego na podwórzu Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, 1944 r. Ze zbiorów prywatnych
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz