Abbas II, syn Safiego I, wnuk Abbasa I Wielkiego, siódmy szach Persji z dynastii Safawidów, panujący w latach 1642-1666. Tron odziedziczył w wieku 9 lat. Burzliwe panowanie swego nieudolnego ojca oraz krwawe intrygi pałacowe przetrwał udając ślepca. Mając 15 lat odsunął od władzy wielkiego wezyra Saru Taqi, sprawującego regencję, po czym dokonał czystek w administracji i rozpoczął rządy absolutne. Utalentowany zarządca i dowódca. Jego panowanie było naznaczone spokojem i postępem. Unikał konfliktów z Osmanami, odzyskał Kandahar oraz odparł najazd Wielkich Mogołów. Zmarł w wieku 34 lat. Przedwczesna śmierć monarchy była następstwem jego alkoholizmu.Oryginalny dokument papierowy w języku perskim: AGAD, AKW, Perskie, nr 1
Przekład:
On! Bóg – niech będzie wysławiany!
Najdostojniejszemu majestatowi, sięgającemu firmamentu, siedzącemu w sferach niebiańskich, gwałtownemu jak Mars, strasznemu jak lew, sprawiedliwemu jak Anoszirwan [Chosroes I] , odważnemu jak Rostam, ostoi sułtanatu i majestatu, siedzibie wspaniałości i wielkości, przebudzeniu pompy i chwały, wynoszącemu tron powodzenia i sukcesu, któremu przystoi tron sprawiedliwości i uniwersalnej władzy, modelowi przesławnych sułtanów chrześcijańskich, podporze wysoko osadzonych chakanów [społeczności] Jezusa, padyszachowi o armii [licznej] jak gwiazdy, ukoronowanemu przez słońce, którego pozycja jest równa pozycji Dżemszyda, // który umacnia władzę, majestat, potęgę, wielkość, [wzajemny] afekt, przyjaźń, chwałę i zasady wzajemnej wdzięczności, Władysławowi, wydającemu rozkazy Polsce // oby [Bóg] uczynił jego ostatnie dni połączonymi z dobrem i [boską] aprobatą!:
Po okazaniu zwyczajowych wyrazów afektu i starej przyjaźni i proklamacji niezbędnych wyrazów oddania i odziedziczonej jedności, [niech] będzie ujawnione przed wzrokiem o świetlistości księżyca, że zdobne afektem wysokie pismo i upiększony przyjaźnią list wzbudzający respekt, który ostatnio został wysłany przez śmietankę wśród sobie podobnych, Sulurur Bega Dastāna, szczęśliwie dotarł w najlepszym z czasów i stał się przyczyną zwiększenia podstaw afektu i przyjaźni. Z woli // Boga – niech będzie wywyższany! – // umiłowanego i miłosiernego, [jako że] fundamenty przyjaźni i jedności, które zawsze były mocne i trwałe pomiędzy rezydującymi w niebie, zasiadającymi w rozkoszy, mieszkającymi w raju sułtanami tego domu niewzruszonej sławy [tj. dynastii safawidzkiej] a przesławnymi monarchami Europy, zostały w największym stopniu umocnione i utrwalone pomiędzy naszą cesarską wysokością a tym monarchą ukoronowanym słońcem, wielki wysiłek będzie włożony w umocnienie przyjaźni i jedności [jeszcze] więcej niż w poprzednich czasach.
Obowiązkiem przyjaźni jest, aby te uznane fundamenty były zawsze przestrzegane, ścieżka przyjazdów i odjazdów była uczęszczana więcej niż poprzednio, [a] podstawy przyjaźni i jedności były odnawianie przez wysyłanie znakomitych listów przyjaznych.
A jeśli po tej stronie [tj. w tym kraju] byłaby jakakolwiek rzecz [której potrzebują], powinni dać znać w imię [naszej jedności, aby przyjazna uwaga mogła być zwrócona w celu jej zdobycia.
Pozostałe sprawy zostały powierzone wspomnianemu posłowi, aby przekazał je w ustnym raporcie, gdy zostanie przyjęty na wysokiej audiencji u nich na miejscu.
Oby przebieg wydarzeń był zgodny z akceptacją Jego Ekscelencji Pana Chwały [tj. Boga] i złączony z dobrem.
S. Jaśkowski, D. Kołodziejczyk, P. Mnatsakanyan, Stosunki dawnej Rzeczypospolitej z Persją Safawidów i katolikosatem w Eczmiadzynie w świetle dokumentów archiwalnych, Warszawa 2017, s. 181-189.
Portret konny Abbasa II, Baltazar Moncornet, XVII w, zbiory własne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz