25 października 1844 roku w podkieleckiej wsi Krajno funkcjonariusze carskiej policji aresztowali księdza Piotra Ściegiennego- przywódcę niepodległościowej i powstańczej konspiracji chłopskiej, zajadłego wroga władz carskich. Aresztowanie było wynikiem uzasadnionych obaw władz rosyjskich o wywołanie przez niego powstania chłopskiego na terenie zaboru, a także efektem donosów szlachty i niektórych przedstawicieli inteligencji. Aresztowanie Ściegiennego doprowadziło do dekonspiracji Związku Chłopskiego i udaremnienia planów wywołania powstania. W 1846 r., po długim śledztwie, Piotr Ściegienny został skazany na śmierć i wyłączony ze stanu duchownego. W ostatniej chwili przed egzekucją został jednak dostarczony carski akt łaski, zamieniający karę śmierci na chłostę i bezterminową katorgę, co według świadków, spotkało się z wyraźnym sprzeciwem ze strony samego skazańca. Został zesłany na ciężkie roboty w kopalniach Aleksandrowska oraz w Nerczyńsku. W roku 1883, car Aleksander III z okazji swej koronacji ułaskawił ks. Ściegiennego, a władze duchowne przywróciły go do stanu kapłańskiego; został kapelanem w szpitalu Bonifratrów w Lublinie. Zmarł w Lublinie w roku 1890, przeżywszy 90 lat.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz