27 listopada 1864 roku w Berlinie zmarł Aleksander Mickiewicz, syn Adama Mickiewicza i jego żony Celiny z Szymanowskich. Był ich czwartym dzieckiem, po Marii, Władysławie i Helenie. W dzień jego narodzin poeta wygłosił dramatyczne wystąpienie na spotkaniu Towarzystwa Literackiego, otwarcie głosząc idee towianizmu i ścierając się z księciem Adamem Czartoryskim. Oleś był dzieckiem chorowitym i niesfornym. Początkowo wraz z młodszym bratem Jankiem uczęszczali do darmowej szkółki elementarnej, Celinie udało się jednak wygospodarować pieniądze na zapisanie ich do prestiżowej szkoły Louis-le-Grand i zaopatrzenie ich w wymaganą uczniowską wyprawkę. Edukacja utemperowała nieco jego charakter. Niebawem perfekcyjnie opanował francuski, niemiecki i angielski, miał jednak problem z polskim, zwłaszcza w piśmie.
Gdy miał trzynaście lat, zmarła jego matka, a niedługo później ojciec. Chował go Armand Levy, sekretarz Mickiewicza, który zabrał młodego Aleksandra w podróż do Włoch, gdzie nastolatek błyskawicznie opanował język włoski. W 1860 roku Oleś zaczął pracować w powstałym z inicjatywy Armanda piśmie „L’Esperance”, międzynarodowym dzienniku liberalno-demokratycznym. Był wielkim miłośnikiem teatru i zdaniem brata Władysława żył „trochę jak lazzarone” (ulicznik). Przez poważną chorobę oczu, z powodu której przeleżał dwa tygodnie z zawiązanymi oczyma, nie udało mu się skończyć studiów. Zaprzyjaźnił się ze swoim kuzynem Józefem Malewskim, udało mu się także zjednać jego rodzinę i nakłonić do wyrażenia zgody na ślub Władysława i Marii Malewskiej. Wdzięczny starszy brat wziął Aleksandra za świadka uroczystości.
Kraj rodzinny swoich rodziców Oleś odwiedził w 1862 roku, przybywając do dworku stryja Franciszka Mickiewicza w Wielkim Księstwie Poznańskim. Franciszek zmarł w kilka dni po jego przyjeździe, wcześniej jednak zdążył podarować bratankowi swoją powstańczą szablę.
W 1863 roku Oleś zaczął pisywać artykuły i opracowania na temat powstania styczniowego, na podstawie relacji uczestniczącego w nim Janka. W roku następnym Komisja Nadzwyczajna Rządu Narodowego zaproponowała mu stanowisko drugiego sekretarza Komitetu Polskiego w Paryżu, on jednak odmówił. Zamiast tego wspólnie z Władysławem zorganizował kursy języka francuskiego dla napływającej z kraju nowej emigracji i pośrednictwo w znajdywaniu dla nich pracy.
Jesienią 1864 roku wyjechał do Poznańskiego „w celu badań historycznych”. Zatrzymał się w Berlinie, gdzie zachorował poważnie. Zmarł w wieku zaledwie 22 lat, 6 miesięcy i 4 dni, i pochowano go w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Montmorency w Paryżu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz