– Co za śmiałość w tych Polakach! – powtarzał raz za razem Napoleon Bonaparte obserwując efekt bitwy pod Somosierrą. Brawurowa, szaleńcza szarża, której dokonali wtedy polscy szwoleżerowie, otworzyła cesarskiej armii drogę na Madryt. Mimo to zadbano, byśmy nie pamiętali jej zbyt dobrze. I symbol polskiej odwagi zmieniono w przykład bezsensownej brawury.
O to, żeby powód do dumy zmienić w powód do wstydu doskonale zadbał PRL. To w nim rozpropagowano termin "kozietulszczyzna". Ten symbolizował naszą narodową skłonność do brawury, niepotrzebnego ryzyka, poświęcenia cenionego wyżej niż praca. A także tego, że mamy skłonność do osiągania niewielkich zwycięstw wielkim kosztem.
Zrobiono to, bo taka była potrzeba chwili. PRL nie chciał powstańców. Chciał ludzi grzecznych i układnych, którzy będą robić to, czego się od nich chce i nie będą zadawać przy tym zbyt wielu pytań.
Trzeba więc było obrzydzać szwoleżerską tradycję. Bardzo szkoda, że to zrobiono, bo cesarscy szwoleżerowie to jeden z najlepszych w naszej historii przykładów, że Polacy mają tyle odwagi, że nawet ze zwrotu "pijany jak Polak" potrafią zrobić komplement.
Ale - kiedy trzeba - potrafią też pracować "u podstaw".
Zapraszam na 
[Szarża szwoleżerów. Fragment panoramy Wojciecha Kossaka.]
[Szarża szwoleżerów. Fragment panoramy Wojciecha Kossaka.]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz