·
Utrata okrętu podwodnego KRI „Nanggala” (402)
Trwa swego rodzaju „czarna seria” dla okrętów podwodnych niemieckiej produkcji. Najpierw, 15 listopada 2017 roku podczas rejsu do Mar del Plata, na dno wraz z całą załogą poszedł argentyński ARA „San Juan” S-42 (typu TR1700), teraz ten smutny los spotkał indonezyjski KRI „Nanggala” 402 (typu 209 / 1300), który ostatecznie uznano za zatopiony 24 kwietnia bieżącego roku. Na pokładzie znajdowały się 53 osoby, w tym 50 członków załogi stałej oraz 3 dodatkowo zaokrętowanych.
W trakcie rejsu, okręt wykonywał szereg zadań szkoleniowych, zwieńczonych praktycznym użyciem uzbrojenia (w rejonie odległym o ok. 90 km na północ od wyspy Bali). Według MW Indonezji, strzelanie torpedowe zakończyło się pomyślnie, co raczej wyklucza wypadek związany z tzw. „gorącą torpedą” tudzież eksplozją w magazynie środków ogniowych. Po wykonaniu zadania, jednostka miała się wynurzyć (załoga skontaktowała się z dowództwem), po czym KRI „Nanggala” ponownie zszedł pod powierzchnię – jak się okazało, po raz ostatni.
Głębokość akwenu, na którym wykonywano ćwiczenia związane z użyciem uzbrojenia wynosi ponad 700 m, jednak okręt od tamtego czasu kilkukrotnie zmienił pozycję, więc mógł znaleźć się nad jeszcze większą głębiną. W tym miejscu warto wspomnieć, że po ostatnim przeglądzie, KRI „Nanggala” miała certyfikację zanurzeniową na głębokość tzw. testową wynoszącą ok. 300 m. Głębokość konstrukcyjna (zniszczeniowa) dla tego konkretnie typu jednostek serii 209 / 1300 wynosi ok. 500 m, aczkolwiek nie można założyć, że sam kadłub mógł wytrzymać ciśnienie panujące na jeszcze większej głębokości (co innego lekkie elementy jego konstrukcji – te na pewno uległyby zmiażdżeniu i/lub poważnemu uszkodzeniu). O tym, co mogło się wydarzyć, w interesujący (i zarazem łatwy w odbiorze) sposób mówi członek załogi amerykańskiego uderzeniowego okrętu podwodnego z napędem nuklearnym typu Virginia – USS „Massachusetts” (SSN-798).
Generalnie okręty typu 209 to światowi rekordziści produkcji masowej wśród współczesnych jednostek tej klasy. Zbudowano ponad 60 okrętów w różnych wariantach dla 14 flot w ciągu przeszło 30 lat. Ten wynik stawia te jednostki w globalnej czołówce wśród eksportowych okrętów podwodnych w historii. Okręty powstawały głownie w stoczniach niemieckich, lecz były także budowane zagranicą, w oparciu o pakiety półfabrykatów przygotowanych przez oryginalnego producenta. Oczywiście, pomiędzy najstarszymi i najmłodszymi odmianami zdążyła się już wytworzyć istna przepaść technologiczna, wynikająca z zastosowania najnowszych wzorów wyposażenia hydroakustycznego, radioelektronicznego, uzbrojenia, urządzeń napędowych, czy technologii materiałowych.
Jeśli chodzi o jednostki budowane na licencji, głównym nabywcą jest właśnie Indonezja. Korea Południowa (stocznia Daewoo Shipbuilding & Marine Engineering Co.) buduje jednostki typu 209/1200mod. dla Indonezji (3 jednostki), a także serwisuje istniejące okręty (także z innych krajów). Marynarka Wojenna Indonezji – dysponuje jeszcze dwiema starszymi (choć większymi) jednostkami typu 209/1300 Cakra (po utracie KRI „Nanggala” już tylko jedną). Modernizowano je już trzykrotnie, przy czym za pierwszym razem w Niemczech (1986-1989), a następnie w Indonezji (1993-1997) i – ostatecznie – w Korei Południowej (w kooperacji z indonezyjską stocznią PT PAL) w latach 2004-2006. Później, w 2017 roku (również w Korei), okręt przeszedł jeszcze przegląd techniczny. Pierwsze prace miały dość ograniczony charakter (wymiana pędników, zabudowa nadbudówki poniżej kiosku, aktualizacja systemu kierowania ogniem itp.), natomiast w ramach ostatniej (koszt jednostkowy ok. 26 milionów USD) okręty zmieniły się w sposób zasadniczy. Przede wszystkim zastosowano na nich akumulatory z nowoczesnymi bateriami litowo-jonowymi, wymieniono oba peryskopy na nowoczesne Kollmorgen Mk-76 oraz dokonano przeglądu i wzmocnienia kadłuba. Dokonano również aktualizacji systemu dowodzenia i kierowania walką Signaal M8 do standardu Sinbads.
Sławomir J. Lipiecki
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz