26 kwietnia 1899 roku w Warszawie urodził się Stanisław Ostwind-Zuzga - starszy sierżant Wojska Polskiego, major Narodowych Sił Zbrojnych, komendant powiatowy placówki NSZ w Węgrowie, najwyższy rangą dowódca w polskim podziemiu pochodzenia żydowskiego. Główny bohater książki pt ,,Honor mi nie pozwala'' autorstwa Wacława Holewińskiego.
Urodził się w Warszawie jako Szmul Ostwind, syn dwojga Żydów, Wolfa (Władysława) Ostwinda i Rebeki (Reginy) z domu Saudel. Od 1915 do 1917 roku walczył w Legionach Polskich, w 1 Pułku Piechoty, pod dowództwem mjr. Edwarda Śmigłego-Rydza, uczestniczył m.in. w bitwie pod Kostiuchnówką. Po kryzysie przysięgowym został internowany przez Niemców w obozie w Szczypiornie. W 1919 roku ukończył szkołę podoficerską w stopniu starszego sierżanta, po czym otrzymał przydział do 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej i wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1920 r. przyjął chrzest w Kościele katolickim. Od 1921 pracował jako posterunkowy Policji Państwowej, a od 1932 roku, po awansie na przodownika PP, pracował aż do wybuchu II wojny światowej na stanowisku referenta Wydziału Personalnego Komendy Policji w Warszawie
Podczas okupacji nosił nazwisko Zuzga, od zakończenia działań wojennych kampanii wrześniowej ukrywał się na Podlasiu. Od sierpnia 1942 roku należał do Narodowej Organizacji Wojskowej w powiecie łukowskim (z polecenia kpt. Jerzego Wojtkowskiego), skąd przeszedł do NSZ. Ukończył szkolenie w ośrodku szkoleniowym NSZ „Dym” w Jacie, po czym działał w powiecie siedleckim. W maju 1944 r. został dowódcą komendy powiatowej NSZ w Węgrowie. Był jedynym Polakiem pochodzenia żydowskiego na tak wysokim stanowisku dowódczym w polskiej konspiracji. 1 czerwca 1944 został awansowany do stopnia majora. Jedną z jego pierwszych dowódczych czynności było umówienie się z lokalnym dowódcą Armii Krajowej na rozmowy zjednoczeniowe, które jednak najprawdopodobniej zakończyły się niepowodzeniem. 3 stycznia 1945 roku aresztowany przez UB, przewieziony do aresztu w Otwocku i bestialsko torturowany podczas śledztwa. Kiedy komuniści odkryli jego żydowskie pochodzenie, usiłowali przekonać go do przejścia na ich stronę. Ten jednak odmówił i stwierdził, że pozostanie wierny Polsce, swoim ideałom oraz Narodowym Siłom Zbrojnym, którym złożył przysięgę. 2 lutego, po niejawnym procesie, skazany na karę śmierci przez Sąd Wojskowy Garnizonu Warszawskiego. Został rozstrzelany 4 lutego 1945.
Odznaczony m.in. Krzyżem Legionowym, Medalem 10-lecia Odzyskanej Niepodległości, Krzyżem Niepodległości, a także brązowym i srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę oraz Krzyżem Zasługi za Dzielność (za czyny męstwa i odwagi z narażeniem życia w walce z przestępcami 19 marca 1935)
/Marta
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz