Wielką Kwaterę Główną Armii Cesarstwa Niemieckiego powołano po wybuchu I wojny światowej 3 sierpnia 1914 roku w Berlinie i wielokrotnie ją przenoszono. Od marca do listopada 1918 roku mieściła się ona w Hotelu Britannique w belgijskim Spa. Uzgodnienia rozejmowe z Compiegne (1918) zmuszały armię niemiecką do natychmiastowego opuszczenia zajętych od 1914 roku terenów. Miejscem Kwatery Głównej początkowo stał się leżących w centralnych Niemczech Kassel, a następnie Kołobrzeg na Pomorzu. Przeniesienie jej, tak daleko na wschód, nie było przypadkowe: państwa ententy nie tylko przepędziły Niemców z okupowanych terenów Francji i Belgii, ale rozpoczęły też okupację Nadrenii. Poza tym Niemcy interpretowali literalnie zapisy rozejmowe, ograniczając ich stosowanie wyłącznie do frontów, natomiast wydarzenia związane z Powstaniem Wielkopolskim uważali za swoją wewnętrzną sprawę, którą planowali rozwiązać siłowo. Aby tego dokonać, musiano przemieścić ogromne liczby wojska z okupowanych terenów Rosji do macierzystych garnizonów. Możliwe było to tylko przez teren Pomorza, ze względu na zablokowanie szlaków kolejowych przez odrodzone państwo Polskie. Dlatego właśnie na nową siedzibę Wielkiej Kwatery Głównej wybrano Kołobrzeg (wtedy Kolberg), gdzie sztabowcy niemieccy rezydowali od połowy lutego do 3 lipca 1919 roku, kiedy na mocy Traktatu Wersalskiego rozwiązano Wielką Kwaterę Główną Armii Cesarstwa Niemieckiego.


Brak komentarzy:
Prześlij komentarz