Powstanie objęło także wschodnie ziemie dawnej Rzeczypospolitej. Szczególnie ostre walki miały miejsce od marca 1863 r. na Litwie. Tu do szlachty przyłączyło się bardzo wielu chłopów. Powodem dużego ich udziału były tu względy religijne i gospodarcze.
🔶 Na tereny Litwy od lat wdzierało się rolnictwo rosyjskie, które stanowiło niebezpieczeństwo dla rdzennej ludności. Walki na Kowieńszczybie i Wileńszczyźnie trwały do maja i zakończyły je masowe zsyłki wywodzących się ze szlachty i inteligencji przywódców. Miejscowi chłopi zamiast kija otrzymali jednak marchewkę.
🔶 Jeszcze 1 marca wydany został ukaz carski, do złudzenia przypominający obietnice Centralnego Komitetu Narodowego, nadający dodatkowe prawa chłopom na Litwie i Białorusi. Kompletnym niepowodzeniem zakończyła się zaś próba nakłonienia do walki chłopów ukraińskich.
🔶 To, że tradycyjnie nieufający Polakom Ukraińcy nie przyłączą się do walki, było właściwie jasne od początku. Mimo to w imieniu Rządu Narodowego przygotowano „Złotą Hramotę" - dokument gwarantujący uwłaszczenie i poszanowanie kultury i języka ludności ukraińskiej.
🔶 „Złota Hramota" nie została jednak szeroko rozpowszechniona. Rozwożący ją kijowscy studenci zostali napadnięci przez chłopów we wsi Sołowijówka. Niektórzy zostali zabici, a pozostałych odstawiono do rządowego aresztu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz