13.02.1834 r.
Po zrywie narodowym, jakim było powstanie listopadowe i sromotnej klęsce Polaków, cały naród odczuł większe represje ze strony zaborców. Likwidacji uległa polska armia, ograniczona została autonomia Królestwa Polskiego. Uczestników powstania objęły kary i prześladowania, wywożono ich na Sybir i odbierano mienie. Zaborca aktywnie walczył z polskością i wszelkimi jej przejawami.
Mickiewicz, przebywający na obczyźnie, boleśnie przeżywał narodową klęskę. Pierwsze słowa Pana Tadeusza są dowodem tęsknoty autora za ojczyzną. Utwór jest swoistym wyrazem miłości do kraju, nostalgicznym spojrzeniem na czasy świetności ojczyzny, które bezpowrotnie minęły.
Poeta pragnie przenieść się do kraju dzieciństwa i wspomnień z nim związanych. Jest również rozczarowany zatargami miedzy emigrantami i ich trudną sytuacją na obczyźnie, o czym mówi w nacechowanym refleksjami Epilogu dzieła. To wszystko przyczyniło się do rozpoczęcia pracy nad utworem, który miał być swoistym utrwaleniem czasów chwały i świetności ojczyzny, szlacheckiej przeszłości i Soplicowa, które stało się symbolem miejsca szczęśliwego i centrum polskości. Inspiracją były kontakty z weteranami wojen napoleońskich i pobyt w wielkopolskich dworach.
Praca nad Panem Tadeuszem trwała od grudnia 1832 roku do czerwca 1834 roku. Pierwotnie dzieło miało nosić tytuł Żegota, jednak ostatecznie autor nadał tytuł; Pan Tadeusz czyli Ostatni Zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem.
Praca nad utworem nie była ciągła. Mickiewicz często odkładał na bok pisanie, kończąc inne utwory. Początkowo zakładał utrzymanie utworu w tonacji sielanki, która miała obejmować jedynie krąg spraw domowych Soplicowa. W 1833 roku zmienił całkowicie koncepcję dzieła i przesunął środek ciężkości na postać Jacka Soplicy, który w habicie bernardyna stał się emisariuszem napoleońskim. Coraz częściej pojawiają się też wątki patriotyczne. Po kolejnej przerwie w pisaniu, poeta zamknął dzieło w dwunastu księgach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz