27 grudnia 1953 roku w Zakopanem zmarł Julian Tuwim - polski poeta pochodzenia żydowskiego, którego poezję śpiewali Ewa Demarczyk, Hanka Ordonówna ''Miłość ci wszystko wybaczy'', Czesław Niemen "Wspomnienie" czy "Jeżeli", Marek Grechuta "Pomarańcze i mandarynki", "Zadymka". Ponadto tłumacz literatury rosyjskiej, współzałożyciel kabaretu literackiego „Pod Picadorem”, a także współtwórca grupy poetyckiej Skamander. Jedna z opowieści głosi, że w kieszeni zmarłego poety znaleziono kartkę, na której napisane było zdanie: „Dla oszczędności zgaście światło wiekuiste, gdyby miało mi kiedyś zaświecić”. Julian Tuwim był autorem zbiorów wierszy ''Czyhanie na Boga'', ''Sokrates tańczący'', ''Rzecz czarnoleska'', satyry ''Bal w operze'', poematu ''Kwiaty polskie'', wierszy i bajek dla dzieci ‘’Lokomotywa’’, ‘’Tańcowały dwa Michały’’, ‘’Murzynek Bambo’’, ''Słoń Trąbalski'', zbiorów osobliwości obyczajowo-literackiej ''Czary i czarty polskie'', ''Pegaz dęba''. W 1951 roku otrzymał Nagrodę państwową. Swoistą ciekawostką z życia Juliana Tuwima, o której niewiele się mówi jest fakt, że uratował on życie pięciu żołnierzy wyklętych: po wojnie Julian Tuwim interweniował u prezydenta Bolesława Bieruta i w Urzędzie Bezpieczeństwa, aby uratować życie pięciu partyzantów Narodowych Sił Zbrojnych. Wśród wspomnianej piątki partyzantów był m.in. porucznik Jerzy Kozarzewski ps. ,,Konrad'', który w czasie okupacji hitlerowskiej pomagał matce poety pani Adeli Tuwim. Tuwim pomógł również podpułkownikowi szefowi Biura Informacji w KG NSZ Mirosławowi Ostromęckiemu ps. ,,Orski'', wobec którego poeta nie miał żadnych zobowiązań. Ostatecznie Tuwimowi udało się nakłonić prezydenta Bieruta, by ten skorzystał z prawa łaski.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz