1 stycznia 1863 roku w Krakowie urodził się Adolf Beck (zdjęcie)-polski naukowiec pochodzenia żydowskiego, neurofizjolog, pionier polskiej elektroencefalografii, wykładowca na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.
Po ukończeniu studiów medycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim w wieku 23 lat podjął pracę w Zakładzie Fizjologii i Histologii w Krakowie. Prowadził tam badania nad wykorzystaniem elektrofizjologii do lokalizacji funkcji mózgu. W roku 1894 uzyskał habilitację na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego z zakresu fizjologii na podstawie pracy O ciśnieniu krwi w żyłach. Był bardzo aktywnym członkiem Polskiej Akademii Umiejętności oraz Towarzystwa Naukowego we Lwowie.
W 1913 roku Beck napisał podręcznik naukowy pt "Fizyologia układu nerwowego środkowego", który nawet dziś uważany jest za publikację nie odstającą merytorycznie od podobnych tego typu współczesnych.
Silny związek i troska Adolfa Becka o sprawy Uniwersytetu Lwowskiego poddane zostały ciężkiej próbie w 1914 roku, kiedy to w czasie pierwszej wojny światowej wojska rosyjskie wyparły z tego miasta Austriaków.
Wspomnienia z tego okresu zamieścił Adolf Beck, pełniący wówczas funkcję prorektora w publikacji „Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie podczas inwazji rosyjskiej w roku 1914/15.” W 1930 roku Adolf Beck przeszedł na emeryturę, a nastałe pózniej lata okupacji niemieckiej stały się dla niego okresem życiowej tragedii. Po wkroczeniu w 1941 roku do Lwowa oddziałów niemieckich trafił do obozu koncentracyjnego.
Zmarł w 1942 roku śmiercią samobójczą po zażyciu ampułki cyjanku potasu w drodze do obozu zagłady w Bełżcu.
Boguś
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz