Starcie rozegrało się między wojskami Mieszka I i jego brata księcia Czcibora a margrabiego Marchii Łużyckiej – Hodona, wspomaganego przez możnowładcę Zygfryda von Walbeck.
W rejonie Cedyni znajdował się prawdopodobnie płytszy odcinek koryta rzecznego na Odrze, przez który biegł szlak handlowy z krajów połabskich do Pomorza łączący strony doliny Odry. Obecność szlaku handlowego sprzyjała lokalizacji osadnictwa. Od IX wieku istniał w Cedyni graniczny gród plemienny słowiańskich Licikavików. Po opanowaniu tych terenów przez Polan pod wodzą Mieszka I około 967 roku – gród zamieniony został w warownię graniczną. W 972 roku doszło do samowolnego, wbrew woli cesarza Ottona I, ataku margrabiego saskiej Marchii Wschodniej Hodona na ziemie Polan. Pragnął on powstrzymać rozrost państwa Mieszka.
Przebieg bitwy – Mieszko podzielił swoje wojska na trzy części. Zadaniem większej kolumny jazdy, którą osobiście dowodził, była obrona przeprawy na Odrze oraz zablokowanie drogi, którą podążały wojska margrabiego.
Na wzgórzu, nieopodal grodu, ukryły się oddziały łuczników i tarczowników, pochodzących z pospolitego ruszenia oraz część jazdy dowodzonej przez Czcibora.
Hodon przed bitwą ustawił w pierwszym rzucie własny oddział konnych rycerzy oraz posiłkowy oddział Zygfryda von Walbeck. Dalej podążała piechota podzielona na kolumny. Udało im się przedrzec ze swym wojskiem przez Odrę. Następnie rozpoczął się pościg margrabiego za Polanami, którzy schronili się w Cedyni. Rozochocone łatwym rozbiciem oddziałów broniących przeprawy wojska agresora za bardzo rozluźniły szyk, w tyle za pędzącą jazdą pozostali piechurzy. Gdy wojska Hodona gotowały się do szturmu na gród, zostali ostrzelani ze wzgórza, a następnie runęły na nich zastępy wojów pod wodzą księcia Czcibora. W tym czasie nastąpił kontratak z grodu i wojska Marchii zostały wzięte w kleszcze. Bitwa zamieniła się w rzeź, a z życiem uszła jedynie garstka Niemców między innymi Hodon i Zygfryd. Straty po stronie Polan oszacowano na nieznaczne.
Bitwa pod Cedynią to pierwsza potwierdzona w źródłach historycznych wygrana oręża polskiego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz